Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/002: De Dübel un de Wiehnachsbööm (SB)


Artikellogo

DE DÜBEL UN DE WIEHNACHSBÖÖM

"Dammi noch mol to! Düsse Spitzboov, düsse schietige, dusselige ..." - De ganze letzten Dach weer de Dübel nu al an schimpen un schafudern, sprung dorbie vun een Been op annere in sien Höll um dat Füer rüm un geev de deftigstn Flüche vun sick. Un al sien Ünnerdübel treck de Köpp in un versteek sick in'e achterste Eck vun'e Höll, um blots nix vun düsse gewaldi Donnergewitter aftokreegen.

"Wat hett'e denn?" froog dor een vun'e Ünnerdübel de annere.

"Wee'ck uk nie!" segg de. Dor keem noch'n drüttn dorto, un de kunn endli vertelln, wat Dübel för'n Luus över de Lever loopen weer.

De harr sick mol wedder mit de Heergott verkrach. Jümmers to Wiehnachtstied ward de Dübel ganz gewaldi gnadderi und gnatzi, dor in düsse Tied in Johr aans so friedli un harmonsch aflöpp un he so gonnix hett, woran he sick erfreun kunn. Erst, wenn düsse hillige Tied vörbie is, geiht dat mit de oole Zwietracht wedder so richti los. Un wat de Dübel besünners aargert: Banni veele Lüüd geiht düsse Tied in'e Kark!

Güstern eers weer he bie Gott ween un harr dorüm düchti op'n PUtz haut. He will tominns 'n eegen Dach in'e Welt hemm, de blots em höört, un an de de Lüüd em to Ehrn un to Gefalln wat mookt. Un toeers harr dat gonnie slecht utsehn för de Dübel.


*


"Mientwegen. Schass uk een Weekenenn ganz för di kreegen."

De Dübel mook vör Freud 'n Lufsprung. "Meenst würkli?"

"Jo, wenn'ck dat doch segg!"

De Dübel freut sick banni över düssn Vörschlach und vergeet doröver ganz, dat uk de Herrgott 'n ganz gewaldi Schlitzohr weer, de de Dübel nich dat Swatte ünner de Fingernogels gönnt.

"Wenn meenst denn, kunn ik düssen Dach kreegn?" De Dübel kunn meis nie so lang tööven, bis dat endli losgohn schall.

"Eerstmol muttst du mi hoch und hilli verspreeken, dat du de Minschn op de Eer över Wiehnachn in Freedn löttst."

"Mook ick, mien Jong, mook ik aans."

"Good, denn schass du dien Dach kreegen. Ober een Hooken weer dorbie: Dien Dach sünd erst denn, wenn all de Blädder vun'e Bööm fullen sünd."

"Mehr nie?"

"Mehr nie!"

De Dübel griep de Hann vun'e Herrgott un schüddel se düchti. "Afmookt?"

"Wenn ik dat doch seggn dee."

"Na, denn will ik mi uk in nix mangmischn un blivv eenfach mit mien Lüüd to Huus in de Höll bis all Blädder vun Boom fallen sünd. Un wenn een vun mien Ünnerdübels man doch mol 'n beeten wat anstelln dee, denn war ick em ganz gewaldi Füer ünner de Mors mooken."

So gung de Wiehnachtsdooch ob de Eer mol banni harmonsch un still üm. De Lüüd hölp sick gegensiedi. Dör weer keen Neid ünner de Nobers. De Kinner verdroog sick un man dach uck an de kranken un oolen Minschn, de man süns immer so gau vergeetn dee un wo süns keeneen Tied för harr. De Dübel kiek sick mit sien Ünnerdübels aans an un fass sick an de Kopp.

"Kiekt sick dat mol an! Wo fründli sick de Minsch op de Stroot greuten deen. Da'sche nich uttoholn. Wenn ick dat noch länger mit ankieken mutt, war'ck noch ganz krank."

De Ünnerdübel nick. "Kiek mol Meister", sech he un wies mit sien swattn krumn Finger op een oole Fru, de sick grod mit'n swoor Inkoffsdasch affploogen dee. Jüss as se sick 'n lütt Momang verpust, keem vun achtern een junge Deern un wull frogen, ob se eer wat affneem schull, dormit se nie so swor to dreegen hätt."

De Dübel grien un Schnipp mit'e Fingers. Mit'nmol veränner sick de Utdruck vun'e Deern und gau ritt se de ooln Fru de Daschn ut de Hann.

"Ober Meister", meen de Ünnerdübel, de em de Fru wies hätt. "Häss doch een Verspreeken affgeben, dat du de dusselign Minschn nie argern wullt över Wiehnachn." Uck he freu sik över de Fierdoog, de sem vun'e Heergott kreegen schulln.

"Damminochmol, nu he'ick mi doch wedder to watt hinrietn lootn, wat ick gonnie wull." Argerli trock he sien Ünnerdübel an sien lang, spiddlign Hoor.

De Ünnerdübel harrn banni Manschettn vör eern Meister. Meis kreegt se denn de ganze Arger aff, un se kunnt de ganze Dach Füürholt ransleppn, dor dat de Meister nich molli genoch hemm kunnt.

"Wat mutt du mi dat uck wiesn!" fohr he him an. He snipp nochmol mit sien Finger un de Deern bliev stohn un dreih sick üm.

"Oh, bin ick to gau gohn, leeve Fru? Dat deiht mi ober leed. Kumm ick foot se ünner de Arm." Angeweedert drei sick de Dübel wech und stapf mit grimmi Gesich dör de niede Schnee in sien schedderige Höll.

"Wie schull ick blots düsse verflixte Wiehnachstied achter mi brüng, ohn dat mi so wat wedder passeert?!" froog he sick. An besten, he leggt sick to Bett un kummt eers no Wiehnachn wedder rut.

Am Söbenuntwinnigstn weer't endli sowied. Wiehnachn weer vörbie un de Lüüd haarn all so'n scheunes Fest, as narms vördem.

"So", sä he to Herrgott. "Ick för mien Deel heff mi an de Afsprook hooln. Un nu büs du an'e Reech. All de Blädder sünd lang dool, un ick will mien Dach kreegen."

De Herrgott grient övert ganze Gesich. "Sett di dol, mien Jung", sä he in bester Stimmung. "Wuss uck 'n lütt Kööm?"

"Nee! Ick bruuk n kloorn Kopp, dormit du ... mi nie övert Ohr haun deest", sä de Düwel. Ick kenn doch mien Pappenheimer!"

"Du hess sech, dat dien Deel vun'e Vertrach inhooln weer. Dat stimmt ober nie ganz. Kumm mol mit, mien Jung." De Herrgott gung mit de Dübel dör de witten Strooten, bis se an een grooten Wohld keem. "Kiek di dat an. Aans greun. De Dannboom, de verleert ehr Blädder nie!"

De Dübel weer doröver so beus, dat he een gewaldi Storm över de ganze Eer susen lot. Ganze söben Weeken bruus de Winn över dat Land und ganz besünners över de Wälder. Ober de Dannbööm, de hooln eern Nodeln fast, un de Dübel mutt insehn, dat he verlorn harr.


Erstveröffentlichung am 2. Januar 1998

12. Dezember 2006