Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/003: Hein Daddel un de Sünnachsbrootn ... (SB)


Artikellogo

HEIN DADDEL UN DE SÜNNACHSBROOTN ...

Hein Daddel weer je 'n ganzn nettn Kerl, ober mit de Breegen harr he dat nie so wied. Wenn jümmers du em op'e Stroot or in'e Dörfkroog drippst, sä he sien blots fründli `Moin Moin' un grien vun een Ohr to de annern. Veel mehr krichs nich ut em rut.

Een kloren Harvsdach, dat weer 'n Sünnobnd jüss no Meddacheeten, drück sien Fru Alma, 'n ganze düchtige, plietsche een, eern Hein 'n Schrotflint in'e Hann un schick em in'e Wald. "Kumm mi bloots nie ohn 'n fetten, grootn Sünnachsbrootn trüch!" gnurr se.

Ober Hein harr mit Jogen un'e ganze Ballerie rein gonnix in Sinn. Veel lever weer he in'e Dörpskroog un dreep sick dor mit sien Kumpels Fietje un Korl för'n Runn Skoot.

As Alma ut'e Oogen weer, griep he in'e Büxendasch: fiev Doler. Dorvun kun he bie Kreuger Hinnerk 'n poor Kloore kreegen. He kiek no de Klock -vöör haalvi Fief ward sien Alma nich mit em reekn. So mook Hein Daddel op'n Foot kehrt, versteek de Flint in'e düstere Eek vun'e Stall un stapf schnurstracks in Dörpskroog.

Fietje un Korl freut sick banni, as se em seech, ohn de drütte Mann fallt de Skootrunn in't Woter. "Man to", sech Fietje, as Hein Daddel ers ümständli sien Mantel an Hoken opbummelt.

"Jo, jo, man jümmers sachte!" Hein lot sick nie drängeln un schrökel ers mol no'n Thresen un lech Hinnerk de fief Doler op de blanke Platte. "Meenst, ick kunn de Rest hüüt bie di anschreeven, Kreuger?"

Hinnerk mook 'n Muulwark as'n optrocken Tobacksbüdel. "Man to! Ober sech bloots, wat is denn bie jüm tohuus los, dat dien Alma di an Sünnobnd nomeddach in'e Kroog lött?"

"Wees blots still", wink Hein af, un Hinnerk kunn sick de Rest al denken.

Tja, op een Been steiht sick dat schlech, un so waarn ut een Kööm denn uck schnell fiev, süss, un över een Runn Skoot kunn man so scheun de Tied vergeeten. Bis den plötzli de Kreuger vör em stunn un nochmol fründli nachhook: "Sech mol, Hein, meenst nie, dat dien Alma al op di tööven dee?"

Verdaddert kiek Hein ut de Finster - dat weer al düster! Dammi noch mol to! "Hev ik je ganz vergeeten!" kratz Hein sick achter de Ohrn, meis 'n beeten nüsseli vun'e veele Kööm. "Wat scha'ck denn nu mooken?"

Dat hölp je nu aans nix - Hein vertellt de annern vun sien Dilemma. He schall nie ohn un Sünnachsbrootn trüchkoom, harr sien Alma sech. Un de annern weet, wenn sien Alma sowat sech, denn kann se ganz gewaldi granti warrn, wenn Hein denn veel to loot un mit leere Hann trüchkummt.

"In Düstern dreepst du doch narms 'n Wild, bestenfalls 'n Eerdlöper!" sä Fietje un weer froh, dat'e sülbn nie in so'n vertrackte Situatschon weer.

"Jo, or he fallt in'e Addelpool un versupp dor!" misch sick jetzt uk noch de oole Hannes vun'e annern Disch in.

"Nee", plich nu uk Korl em bi. "Jogen kunnst nu wull nienich mehr. För alln, wo du je nie mol mehr richti op de Feut stohn kunns!"

"Nee, n' Flint schass man nie mehr in'e Hann nehm, du dreppst bloots noch di sülm!"

Hinnerk Kreuger stunn achter de Thresen un smeuk sien Piep. "Höört mol to", sech he denn no 'n ganze Wiel, "ick heff dor so'n Plon!" Hein Daddel, Fietje un Korl löhnt sick över de Thresen ganz dich to Hinnerk röver, dat keen annern wat vun de sien Plon höörn kunnt.

"Vundooch harr ick mol en heuchs vornehmen Gast hier in mien Stuuv. Korl, weets noch, unsn leven Herrn Paster. He wull doch een Spend hemm för de niedn Schoolbeuker. Een ganze Stünn hett he mi vullsabbelt, vun de unmoralische Leeven in uns Dörp. Un dat de Mannslüüt Sünnachs Vörmeddachs leever suupen geiht, as in de Kark. De harr mi banni tosett.

Un as de Paster so an't vertelln weer, kumm he uck op de niede Lehrer to snacken. Wat för'n banni fein Kerl dat weer. Un so fromm. Un uck sien Kinner weern streng no de Bibel ertrockn. Dat gefall em besonners good. Weer he doch immer bang, dat de ganze niede Generatschon ins Verdarvn gohn deit. Un vun düssen Schnack weet ick, dat de Lehrer as Tohuus Kanninkn zücht. Tokoom Sünndach is 'n Utstellung, un dor will he för sien Deerten 'n Pries kreegen."

"Kanninkn?" Hein Daddel kratz sick achter de Oohrn. Dat weer doch wat!"

"Nu lot mi doch ers mol toenn vertelln! Dat weern nämli nie so eenfache Kanninkn. Nee, wücke mit lange Hoorn. Ick lööv "Angorakanninkn" sech man dorto. Weets woropp ick rut wull, Hein?"

"Du meenst ..."

"Ganz genau, ick meen! Dat weer je man ne Lösung, een handfesten Ehekrach to verhinnern. Dat mutt de leeve Herrgott doch uck inlüchn. Meenst nie uck? Dat is dann je uck keen richtign Dievstohl, ehr so'n lütt Spitzbooverie, nich?"

Hinnerk kiek vun een ton annern. Dann seech he Hein wedder an. "Ober du muttst dat weetn, Hein, wat di nu lever is. Mit uns kunnst du jednfalls rekn, nie wohr?"

Sien Kumpels nick kräfti. Bedrüppelt kiek Hein in de Rünn. Ober de Sorge, dat sien Fru em gehöri de Leviten lees un de veelen Kottn deen eer övriges. Eenmol noch smiet Hinnerk 'n Runn dat se de Mood nie verlött. Hinnerk schick he de oole Hannes vun'e anner Disch kotterhann rut un denn mookt'e de Kroog dich, denn de Spoß wull he sick uck nie entgohn lootn.

Fein antrockn seet de Lehrer mit sien Familie jüss bien Oobndbrot, as Fietje, Korl, Hein un Hinnerk um dat schmucke Huus treckt un vörsichti dör de Finsterschiev gluup. Mit sien Nicklbrill ob de Nees süch he banni streng ut. Veel to lachn harr de Familie mit em wull nie.

Fietje keem sick för as een lüttn Schooljung, so bang woor em mit'nmol.

De veer Frünn bliev kott stoon, sick aans to bekieken. Se weern al banni duun un Hein Daddel höög sick gewaldi bie de Gedankn, wat sien Alma wull seggn dee, wenn se em so seen kunn. "Hess man sülm Schuld, mien Deern, du wuss je de Sünnachsbrootn hemm!" sech he to sick un kiecher still in sick rin. He mutt sick Mööch gebn, nie hintofulln.

Hinnerk, de de Plon utklamüstert harr, geev sick nu as Anföhrer ut. Hein weer dat schietegol. Hauptsook, he keem gau ut düsse mißliche Looch rut. So güng se all achternanner un funn tolest an'e Rückwand vun de Huus de Kanninknstall. Korl lüch mit sien Lamp rin.

"Dascha dull! Dor weern jüss fief bin! Wi mööt je man uck'n Lohn hemm, dat wi een so groot Risiko för di ingohn deen, Hein." sech Korl. "Un wo wi uns nun a strofbar mookt, köönt wi je man uck glieks düchti tolangn." Hein, de Bangbüx, kreeg nu 'n gewaldi Manschetten för de eegen Kuraasch un nick man bloots, sech ober nix. En dickn Klüten harrn uk de annern in Hals. Korl hool de Sack op un Hinnerk dee een no 'n annern rinn. Veer wulln se inpackn, un de annere trüchloten - för de Utstellung.

"Man, dat givv een goodn Sünnachsbrootn, för jeedn een Kanninkn", freuh sick Hinnerk, as he de Sack dichtbunn harr. "Jo, de Lehrer, düsse oole Moralapostel schood dat gonnie", meen Fietje. Hein dorgegn kiek jümmers noch banni bedrüppelt ut'e Wäsch. "Wenn nu een rutkreegen dee, woher de Wind weihn deit - wat denn?" Ober de annern höört nie op Heins Bedenk'n.

"Nee, nee, de oole Lehrer, de schall man nie denkn dat he unse Kinner verdreihn kunnt un dat wi all so hochanständi warrn wüllt as he." Dat lüch Hein nich ganz in, ober Hinnerk ward wull rech hemm.

Mit de Sack ob de Rüch stapf Hinnerk vöran trüch in sien Kroog. Glieks, as se de Dör achter sich dicht harrn, pack se eern "Fang" op'n Disch. Lange sech keeneen wat, all weern banni verdaddert, as se düsse pelzigen Deerten mit eer lange Ohrn sehn.

"Un dat sünd würkli Kanninkn?" fung Hein as erster wedder sien Sprook. "Dat lööv mien Alma mi nie, dat ick de ut de Wald heff."

"Dat beste it, wi scheern se erstmol. Denn süht se ut as wild. Ick hol man gau mien Schopscherer."

`n lütt Stoot loter hock de veer Kanninkn ob de Disch un süch man banni spiddeli ut. Dat scheune Fell lich op'e Eer, un nu kunn man erst sehn, wo lütt de Viecher weern. "Dor is je man gonnix an", sech Fietje. "Wat hess du ut mien scheun Sünnachsbrootn mookt."

Dor de Scherer stump weer, harr Hinnerk se banni zotteli schorn. Hier un dor stünn noch mol een Büschl Fell aff. So seetn nu de veer zottelige Kanninken op eer Disch un süchn ganz un gonni mehr edel ut. Opreegt schnuppert se mit de Nöös.

"Kunn ick dat weetn, dat de nix ob de Rippn hemm!? Harrs je nie mitmooken bruuk." Füünsch gung Hinnerk achter sien Tresen un schink sick een in - 'n beetn pienli weer em dat doch. Hätt he sien Idee doch för genial hooln.

Korl harr een Mess in'e Hann. "Schüllt wi de nu schlachen oder nich?" Mit grootn Oogn kiek de Kanninkn de Mannslüüd an. "De sünd so nüdli, de kunn'ck nich schlachn." Korl geev dat Mess no Fietje.

"Nee, nee ick mook dat uck nich. Dat wart mi wiss um mien Nachruh brüng, wenn ick so lüttn Viecher eer Leevn nehm dee."

Hinnerk weer an de Reech. "Jüm sünd viellich mol Kerls. Köönt nie mol'n poor Kanninkn dat Fell öber de Ohrn treckn." Swor fall emm dat uck, ober he harr dat nu mol anzettelt, nu wull'e nich kniepen. He pack een bie de Ohrn un hool em över een Schötel. De Gesich wechdreiht, lech he dat Mess an de Kanninknhals.

"Tööv!" brüll Hein Daddel los. "Wi versünnich uns. Dat sünd immerhin Kanninken vun uns Lehrer. Kiek doch blots mol in eer Oogn. De sünd jüss so plietsch as wi Minschn, Hinnerk!" Hein greep een no de annern un steck em trüch in'e Sack. "Kumm Fietje un Korl, wi brüng se trüch. Un du, Hinnerk, holst noch 'n poor Wuttln ut dien Köök. So dünn as de sünd, mööt se noch orndlich wat to futtern kreegn."

As se de Viecher in de Stall vun der Herrn Lehrer trüchsett harrn, güng Hein gau no Huus. "Ick vertell mien Alma ans, uck wenn se mi denn de Kopp afriet!" sech he to sick sülbn.

Ober dor bruuk he sik uk gor keen Sorgen mooken, as he no Huus keem, full em sien Fru um Hals. "Mien leeve, goode Hein!" sä se, "wat bün ick froh, dat di nix passeert is. As du de ganzen Nomeddach nie trüchkeems, dor dach ick, dat du viellich haalv dootschoten in'e Wohld lichst, vun dien eegen Schrotflint..." Troon stunn in eern Oogen, un Hein kunn nie anners, als se eenmol düchdi do drücken. "Och, mien Alma..." sech he, un mutt banni oppassen, dat se sien gewaldi Schnapsfohn nie rüüken kunn. Ober se mark nix.


*


As de Lehrer am annern Dach de Kanninkn seech, weer de Schreckn banni groot. Ut de Utstellung kunn dütt Johr wull nix waarn. He hool dat för'n dummen Jungenstriek un beloot dat dörbie.

Groot weer sien Freud, as he een Spend kreegn dee. Ober 'n Noom stunn nich dorbie. Woto uck? Endli kun he de niede Schoolböker koopn. Un de Kanninkn harrn noch 'n ganze Tied een scheun Leevn ...


Erstveröffentlichung am 2. April 1998

13. Dezember 2006