Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/004: De Stormgespinster (SB)


Artikellogo

DE STORMGESPINSTER

"Psst!" Hinnerk wink to sien Broder Jan röver. "We mol lies!" Jan, jüss son Sturkopp as ick, seech överhaup nie in, weshaalv he nu keen Mucks mehr vun sick gevn schull. "Kannst mi doch nie de Mund verbeedn!" segg he gnatteri. Ober denn weer dor wor dat Geräusch, noch 'n betn luuder as vördem.

"Dat .... dat mutt doch de Storm ween, meenst nie?" Jan, de bummeli twee Johr jünger weer as ick, harr ordentli Bammel vör Gespinster. Un ick, as de Öllere vun us, harr so mien Freud doran, em jümmers woor doropp hintowiesen, dat dat würkli wücke givv.

"Hess dat klirren höört, Jan?" froog ick niescheri. "Weets doch, Gespinster hevv Keeden, mit de se rasselt un klirrt, so as jüss in düssn Momang."

Jan sprung op un verdrück sick in'e Eck achter de Oben.

Damminochmolto, dat weer ober uck een Storm, de dor buten um de Hoff toben dee. Un dat uck noch utreekent an de Obnd, as Moder un Foder op'e Hochtied bie Unkl Willi un Kreugers Alma inlood weern. So ganz alleen weern wi je nu uck nie, dor weer noch Opa Walter. He schall eegentli op us oppassen, ober de harr sick a vör Stünn hinlech, em weer 'n beeten klödderi tomood ween.

Jüss weern Foder un Moder wech, toov Jan un ick eers mol no Hattenslust rum - krüüz un quer dör't ganze Hus. Un denn, an lootn Nomeddach, keem de Storm op. De heel Dach al seech de Welt so richti gries un grimmeli ut.

De Heben weer düstergrau, un dat wull meis gonnie so richti hell waarn. De Grövn stoht a lang vull mit Wooter vun't Meer, ober nu sünd se all wied över de Rand lopen un de Weiden seech vun wiedn ut, as 'n eenzign See. Un denn gung uck al dat Bruusen los. Gegen Klock fief fung dat noch an to dunnern un blitzen. Jan un ick, wi stoht lang in de schummrige Stuuv un kiek ut de Finster, obglieks Moder us dat je bie Gewidder eegentli verbooden harr. As 'n Berserker bruus de Storm över dat Reetdack, un Jan un ick kreegen Schiß dat he dat Dack mit sick rieten dee.

De Keuh un Bulln in de Stall op de annere Sied vun Hoff brülln as wild, un uck de Swiens un Peers mok 'n Laarm, as wenn de Welt ünnergohn dee. Dat weer man grood so bie Klock Ölben rum. Bis de Öllern wedderkoom, dat waard wiss noch veer, fief Stünn duern, denn so'n Hochtiedsfest fiert man je nie all Dooch, un so'n Storm weer noch lang keen Grund, sowat op'n annern Dach to verleggn.

Un denn weer dor woor düsset luude, eegnordige "Grrrrrrsch". Ick sprung in'e Eck to Jan un quetsch mi achter Jan. "Lich ut!" wisper he. "Wenn dor buten een is, denn kunn he us hier binnen in'e Döönz uck good sehn!" Ick sprung to de Kerz op de Disch un bloos eenmol düchti. Un denn weer dat duster! Wiss, nu kunn us vun buten keen mehr sehn - ober wi sülm köönt je uck nie mehr kieken!

"Grrrsch, Grrrrrrrsch!" mok dat, un Jan düüs no vöörn ünnert Sofa - jedenfalls dorhin, wo he dach, dat dat Sofa dor steiht. Ober he erwisch dorbie de Dischbeen un rempel aans rünner, wat doropstohn dee, uck de Schötel mit de veelen Appels bin. All kullert se rünner mit luudn Getöse, un dor mutten uck wücke op Jans Kopp fulln ween, denn he schreeg luud "Aua! Damminochmol!".

Ick stoh noch immer achter de Oben, de so friedli vör sick hinknister, un mutt banni oppassen, dat ick in Düstern nie to dich an de hitten Blech ankoom dee.

So stoht wi n' ganze Tied still, blots de Füer dör de Klapp geev 'n lütt Lich af. Mit bangen Oogen kiek wi no de Finster. Jan süch mi an un mark, dat ick jüss so as em Manschettn kreegn harr un aans keen Speel mehr is. Dat knarrte un rüttelte an all Ecken un Kanten as ob de Winn dat ganze Husdach mitnehm wull. "Wat meenst, wüllt wi Opa obweckn?"

"Nee, dat nütz je nix", verseuck ick mit ruhiger Stimm to seggn. "De kunn us uck nie vör de Gespinster schützn. Un denn vertell he dat blots de Öllern, un de lach sick över scheep, dat wi sücke Bangbüxen weern."

"We still!" Jan knuff mi mit de Ellbogen in'e Sied. "Weer dor nie jüss wat vör de Stuuvdöör?"

"Nu schiet di man nie in de Büx, Lüttn." Ick weet, dat Jan dat op Dübel nie utstohn kunn, wenn ick em `Lüttn' nenn. Ober as de Öllere wuss ick, dat ick em wiesen mutt, dat ick em överlegen bün. Dorüm fatt ick alln Mood tosoom un gung to de Lamp. "Is doch blots aans Quatschkroom, Jan." Gau mok ick se an un nu seech dat al gonnie mehr so unheemli ut. Un um mien Broder op 'n beeten anner Gedanken to brüng, segg ick: "Weetst, wat Foder segg hätt, as he gung? Wi schüllt vunobend uck noch mol no de Keuh kieken, ob dor aans op'e Reech is. Kummst mit?"

Jan kratz sick an de Kopp. "Meenst würkli, dat dor butn nix is?"

"Wiss doch. Dat stürmt blots gewaldi. Is doch aans Tüünkroom mit de Stormgeister un so. Wat meenst, wenn de annern us so hier stohn süht."

Gau neem he sien lütt Broder an de Hann un stapf mit em an't Finster. Vörsichti kiek se dör de Spalt vun'e Vörhang. Nix to sehn. "Kiek, dat weer blots de Wind ween. Un nu treck wi us an, un kiek no de Keuh. Opa lött wi slopen. So lütt sünd wi je nu uck nie mehr."

Dat weer viellich een Stormgebruus! De Dör kunn se bald nie fassholn. Mit Meuch keem wi vöran. Jan hol sick an de Jack vun Hinnerk fass. Mit 'n mol bliev Jan stohn. Weer dor nie wat achter de Huseck?

"Dor hett een um de Eck kiekn!" brüll he Hinnerk to, dormit he em verstohn kunn. Obreegt wies Jan to 'n düstern Placken an'e Eck.

"Minsch Hinnerk ick lööv, dat spuk. Dat weern nämli doch de Stormgespinster! Weets noch, wat Opa us jümmers vertelln de, wenn de groote Storm kummt, im März, dann brüng he Gäste mit. Wesn ut 'n annern Welt. Dor givv dat wücke, de wüllt us Schoden un annere, de höölp us." Un mit wichtigtuerischer Miene feug he hinto: "Hinnerk, wi h e v v Besöök kreegn."

"Nu tüün nie rum! Opa is manchmol 'n beeten wunnerli op sien oole Dooch! Dat weer heuchstns een Katt, viellich uck so'n poor Fladdermüüs. De Keuh sünd wichtiger as dien Besöök!"

Ohn noch wieder op Jan to achn, stapf he forsch op de groote Stalldöör to. Jan lött sick ober nie beirrn un givv een vörsichti `Moin' in de Richtung, wo he meen, dat dor wat weer, vun sick. Uck Hinnerk feul sick nu beobacht. He hol de lütte Lamp in de Luft, um aans antokiekn. Ober dor weer man blots mehr Schattn to sehn, un as mit een mol de Mond achter de Wolken vörkiekn de, weer dat för'n kotte Tied dachhell.

"Dor, achter de Heuhnerstall, dor hevv ick 'n Gesich seen, so'n ganz grausige Fratz. 'n Rieder op 'n grooten Peer. Jan, kumm gau!" Schon pees Hinnerk dorvun un ritt de Stalldöör op. Banni ut de Pust treck Hinnerk de swore Dör achter sien Broder mit'n luudn "Rumms" to. Minschnskinners, wat'n Larm. De Keuh brüll, un de Gebälk ächz un stöhn as dull. "Kumm Hinnerk, lot us lever keen Lich anmoken. De Wech to de Keuh finn wi uck in't Düstern, nie?"

Vörsichti güng de beidn an de Wand lang, bitt se de Keuh seehn kunnt. Nu ers mok Hinnerk de Lamp an un kiek. Nee, de weern all anbunn, keeneen utbüxt. Jan schubber een Koh de Kopp, un se schür sick an em. Bang stünn se nu dor rüm un kiek jümmers no alle Sieden. All de Schuergeschichten, de de Opa immer vertellt harr, fulln sem nu woor in.

"Hess du wuss, dat sick dor achtern, an'e Dachbalken, vör veele Johrn mol een opbummelt harr, Jan?"

"Nee, segg blots!"

"Jo, wiss. Opa harr mi dat vertellt. De Minsch, de vör Opa op de Hoff leev harr, hett sick ophangt, as he mit de Geld nie över de Runn keem. Opa harr em noch kennt."

"Minsch, Hinnerk, kunnst mi dat nie to'n anner Tied vertelln!", anter Jan mit klapprigen Teen. De Geschich harr em schon nieschieri mokt, blots nie jüss to düsse Stunn, wenn he sowieso al fast in'e Büxn schiet.

Ober Hinnerk weer nu so richti in Fohrt. "Un hess du wuss, dat de Lüüd fröher, as se de Diek buut hett, dor 'n lebennign Minschn mit inbuddelt harrn? Kiek mol, dor achter, dor hebbt se em ingroov!" Hinnerk wies ut de Stallfinster, wo man in'e Fern de schwatte Diek sehn kunnt. He hööch sick, as he de wied opreeten Oogen vun Jan seech. De Freud, sien lütjen Broder, de em mit sien freke Oort manchmol banni tosetzt, mol een övertobrooden, weer em im Momang wichtiger as de eegen Angst. Dormit kunn he Jan uck noch de nechstn Weekn optrecken. "Bangbüx, Bangbüx!" segg he un wies mit de Finger op sien Broder, ober jümmers noch so lies, dat de Gespinster, wenn dat denn doch wücke givv, dat nie mitkreegen kunn.

"Kinnst du de Geschich vun'e Gott `Odin'? De weer de böverste vun de Götter, de Herrscher sotoseggn. Kiek mol dor achtern, in'e Luk vun'e Lohdeel. Wat dor so plinkert un glinstert - süht dat nie ut as wenn dor Odin steiht, mit sien blinken Goldhelm. Un dat `Grrrrrsch' -hörst du datt?" Jüss in düssn Oognblick keem wor dat spökelhafti Geräusch. "Jo, dat is wiss dat Gnurrn vun sien beidn Wölfn, de he jümmers bie sick hett." `Grrrrr', `Grrrr' mok dat noch mol.

Jan, de sick de Hann vör Gesich lech harr, lugt dör 'n Fingerspalt dör. "Nee", seggt he. "Nee, Hinnerk, dat kunn nie ween. Odin weer doch 'n Kriegsgott, un de dor achtern, dat süch ut as een, de jüss ut Meer keem. Dat, wat dor so plinkert un glinstert, dat is sien nattet Hoor." Jans Oogen weern starr op jümmers de sülbige Steed achter mi richt.

Un ers jetzt maark ick, dat nie de Geschich'n Jan so erschreck harrn, sünnern wat anners, wat dor achter mi in Düstern stoht. Ganz dich an mien Ohr hör ick mit 'n Mol en lies Wispern. Ich tru mi nie, mi umtodrein. Nu weet wi beid, dat dor achter mi een stunn. "Ick lööv, dat i s de Besöök, Hinnerk". Jans Stimm weer so lies, dat ick dat kaum versteihn kunn.

Un denn neemt beid de Feut in'e hann un düüs los as weer de Dübel achter sem ran. Mit grootet Geschepper knall se de Stalldöör achter sick to, vergeeten dorbie nie, de groote Querbalken dorvör to packen un denn nix wi wech över de frie Hoffsteed. De Moond weer grood wor to Vörschien koon un de hoogen Ulmen un Linden smiet lange, unhiemli Schatten um sick. Ober dorför harrn se keen Blick. Gauer as de Winn sülm düüs se in't Huus, no boben in de lüttje Kammer un sprung mit een Satz in de Betten, de Deekn wied över de Kopp un de Finger in'e Ohrn. No Stünn eers fallt se in'n deepen Sloop.

Eerst Joohrn loter vertell Jan mi mol, wat he dor sehn harr, dat dor achter mi stunn hett. Ick weet nie, ob he mit de Joohrn noch wat dor hindodich harr, ober dat dat keen minschli Weesen weer, dat lööv ick em.

As Moder freuhmorrns in us Stuuv keem, weck se us mit'n fröhli "Moin Jungs. Treck jüm gau an, 't giff gliecks Freustück!" Ick keek to Jan un us weer klor, dat wi över de vergangn Obend keen Woort seggn waarn. Moder kiek vun mi to Jan. "Jüm süht meis 'n beeten blaß um'e Nees ut. Minschnskinners nochmol to, dat weer ober uck 'n Storm. Hebbt jüm Angst kreegen, or worüm leech jüm mit de Büxn in't Bett?"

Ohn wat do seggn schüddel Jan un ick de Köpp. "Düsse Nach weer jüss de Dübel los", snack Moder wieder. Bie Medders hätt de Storm dat Dack afreeten, bie Peitersn is de groote Kastanie in'e Husfront fulln un harr de Muer inrittn un bie Carstens hett dat brennt, as de Blitz dor inschloogen dee. Ober de Reegen harr dat Füer bald woor lösch. Blots wi harrn banni Glück hebbt. Un datt, wo us Hoff grood an'e vörderste Steed direkt ünnern Diek meis am meisten afkreegen kunn. Muchn Neptun un sien Stormgespinster nochmol 'n Inseehn hebbt harrn mit us."

Jan un ick kiek us an. Ob Moder wull ohnt, wi rech se dormit harr?


Erstveröffentlichung am 15. Mai 1998

18. Dezember 2006