PLATTDÜÜTSCH/009: Opa Hinnerk vertellt 'n Wiehnachsgeschich ... (SB)

OPA HINNERK VERTELLT 'N WIEHNACHSGESCHICH ...

"Oh Opa, nu vertell us doch 'n lüttje Geschich!" De ganzn Nomeddach sitt mi de Görn nu al mit düsse Froog in'e Ohrn.

"Jo, wat vun freuher!" beed Elke, de lüttje Süster vun Rolf.

"... un wo de Wiehnachsmann bin vörkummt!" quäk nu uk de Jüngste dormang, un denn geev ick mi schlogn. Nee, bie soveel Beedn un Beddln, dor ward je sogor 'n Steen wiek. Un sünnerli hüt will ick sem mol nie so lang zappeln lotn, denn hüt is de Hillign Obnd. Denn will min Swegerdochder de Kinners ut'n Wech hebbn, un ut düssn Grund stopf se sem mit to mi in mien Kammer - so as jedet Johr. Un dormit keen een vun de lüttn Buttjes mol utbüxn dee, dreih se denn uck fix noch tweemol de Schlötel rüm.

Nu sitt ick hier in't Löhnstohl, dat Füer in Oben knistert un knackt un geev so banni molli Wärm aff, un buten rieselt de Snee as in't Billerbook.

Toerst mol rennt de Kinners an'e de Finsterschiev un kiek niescheri dör de schillern Issterns an'e Glöös rut op de Markplatz, wo jümmers noch de letztn Lüüd mit Dannbööm huckepack or op'n Schliddn dör de Strootn löpp or noch ieli in'e Lodn de letztn Sokn för de Göösbrotn or de Geschink inköppn deen. Ober bald harrn de Görn sick sattkiekn un denn stürmt se opreegt op mi los.

Ick harr de Tied, as de Kinners noch so mit sick sülbn beschäfti ween weern, dorför nutz, fix op de Obenplatt 'n Kakao hittomokn, un schon gung dat Beedn un Betteln woor los. "Oh, bütte, Opa, wenn vertellst us denn nu wat!?" kreih Elke. Un lütt Willi krabbelt fix op mien Schoß un richt sick dor kommodi in, de Kakaobeker fass in'e Hann. Rolf trock sick de Sessel ran un stopf sick noch 'n dicket Kissn in'e Rückn, un Elke mok sick dat an mien Feut bequem. Mit groote Oogn kiek all dree mi an un nu kunn ick sem nie mehr lang op de Folter spann. Ick steck mi noch 'n Piep an, un denn geiht dat los ...

*

Vör lang, lang tied, dat weer mien Kinnertied, dor weer aans noch ganz anners. Doch domals jüss as hüt, weern to Wiehnachstied de Strotn vull, jedneen ut Dörp schlender vun'e Höökerie to 'n Bäcker, vun't Schoster to 'n Schmied, nie blots, dor he wat köffn will, sunnern meis blots, um mol 'n betn to Snackn. In düsse Tied geev dat nämli noch nie, as hüt, so veele Geschäff, wo man för jedn Bedarf dat richtig finn, sünnern aans weer in een Lodn, de `Kolonialwornlodn'. Dor dreep sick Groot un Lütt, denn dor gev dat Bontjes, Mehl, Pütt un Pann un uck Tüch to'n Antreckn - un to Wiehnachstied natürli uk 'n ganzn Barch vun Speeltüch. Jeedneen ut Dörp kinnt de annern un man keem sick vör as in'e groote Familje. Un much de een or anner uck noch so'n Grummelpott ween, so hört'e dennoch dorto.

Un een vun düsse Lüüd, dat weer een jong Mann, de nennt se all blots de plietsche Voss. Damminochmolto, dat weer 'n snookschn Kerl. He keem nie ut Dörp, sunnern sien Öllern leev domals 'n Stück wiet buten Dörp. De Lüüd nöömt se de `Totrockn', un dat waard sick wohl uck nie ännern, dorbie livv se uk al över veer Generatschons dor. Un de Voss nu, de höllt dat nie tohuus, de is al freu in'e Weltgeschich rumreis. Un as he een scheun Dach mol vun een Reis tohuus koom dee, dor weern sien Öllern al ünner de Eer.

Nu lev he alleen in dat lüttje Huus, un mi düch, he harr op sien Reisn 'n beetn watt an Geld mitbroch, jedenfalls schien he dat regelmäßige Arbeidn nie neudi to hebbn.

De Lüüd köönt em nie utstohn, dor he mit sien Klookschieterie all banni op de Nervn gung un jümmers dat letzte Wort harr. Doch de Minschn in't Dörp weern goodmöödi, geduldi Lüüd, un so lött se em snackn or se lött em eenfach links leggn. De hett vun Tuten un Blasen keen Ohnung, doröver weern sick all eini.

"Wat mooks du denn dor, dat is ober nie so klook", segg'e to Willi. "Kumm, ick will di dat mol wiesen, schass mol sehn. So mutts du de Ax holn. Minschnskinners, du büs ok so'n Töffel achteihn. Weets, ick hevv mol 'n Johr bobn im Norn leev. Und dor harr'ck man banni wat lernt vun de Lüüd dor. Bie di süht dat je ut, as wenn du blots son beetn an't Holt rumgniedelst."

Gau harr he Willi de Ax ut de Hann retn un wull sick jüss sülbn an't Füerholt mookn, as he ob de anner Sied vun de Stroot Fietje mit sien ooln Peer sehn de. "Willi, dat dee mi nu leed, ober du mutt nu ohn mi klor koom". Fix drück he emm de Ax wedder in'e Hann. "Ick wies di dat 'n annern mol!"

Un fix stratz he to Hinnerk röber. "Hinnerk", grööl he, "mutt dien Peer mol mehr Hoober gebn, de süch je böös moger ut. De gefallt mi gonni." Hinnerk trock vergnatzt de Stern kruus. "Wo wullt du denn mit em hin?" frog he nieschieri. Muksch vertell Hinnerk, dat he op'n Wech to'n Smied wer. "Man to, ick kum gau mit. Bruuks di nie bie mi to bedankn, ick mook dat gern", lot he Hinnerk gonnie to Wort koom. "Weets je, ick bün'n Minschnfründ. Un dann will ick emm mol'n beetn ob de Finger kiekn." Hinnerk schüttkoppt un mok sick opn Wech. Sülbs sun Snack vun'e Voss brüng em nie ut de Rauh. De meestn Lüüd in't Dörp lot em snackn, so veel as he wullt. Un de Voss sülbn keem gonnie ob de Idee, dat man em för'n groodn Klookschieder holn de, weer he doch so'n banni viggelienschen Keerl. Un jümmers dor weer he to Stell, wo man emm gonnie bruukn kunn.

"Un wat harr dat aans nu mit Wiehnachn tokreegn?" frooch lütt Elke un weer meis a 'n beetn quaki. "Jo, ick wull wat vun'e Wiehnachsmann höörn, un vun Geschinkn un all son Kroom", reep nu uck Rolf dormang.

Doch Opa lött sick nich vun sien Streemel afbrüng. Bedächti trock he an sien Piep, vördem he wiedervertell: "Op'n Rückwech, nodem he de Hufschmeed dumm un dösig snackt hett, dat he sick mol 'n niedet Warktüüch köppn schull, keem he denn uck mol an'e School vörbie. Dat weer man jüss twee Dooch vör Wiehnachn, un de Göörn weern al banni opreegt, dor doch de Ferien hüt anfungn, un se noch tosoom Joolklapp speeln wulln.

Joolklapp weer in't Dörp 'n Fest mit groote Traditschon. Alle Johr an't letztn Schooldach, bevör de Wiehnachsferien anfungn, pack een Kind för een anneres 'n Packet mit Nööt, Applsien, Appels un Rosinen, viellich uck noch mit 'n beetn sülbstmook Spekulatschus or Christstolln un dat een or anner lütt Speeltüüch rin. Un jedet Johr verschwunn de Dörplehrer mit'nmol, un no 'n Tied keem denn de Wiehnachsmann mit Buer Friedrichsn sin grooden Schliddn. Een harr dor 'n poor Klocken anbummelt, de Peer vörspann un de veele bunte Packete achtern oppackt. Damminochmolto, de Kinners weern al banni ut Rand un Band, wenn se al vun wiedn dat Klockngebimmel höörn kunnt!

Mit de Hann in'e Büxndaschn schlender de Voss nu över de Schoolhoff, obglieks dor eegntli je blots de Kinners ween döpp. Ober Voss weer je nu mol 'n to niescheri Minschn un Tied harr he 'noch. Dor wull he mol tokiekn, wi de Wiehnachsmann ankeem un de Kinners eern Joolklapp- Gschinkn kreegn deen.

`Ring, Ring', mok dat. `Ring, ring', un denn kunn se al dör de schneewittn Strootn Buer Friedrichsns stämmige Rappn sehn, de achter sick de fein rutputzt Schliddn hertrockn deen. Un bobn op de Kutschbock seet mit dickn roodn Mantl un wittn Boort - keen anners as de Wiehnachsmann!

Opa kiek vun een no de annern, un sien Enklkinners mokt groote Oogn. "Weer dat denn würkli de Wiehnachsmann?" froog lütt Willi un hool vör Spannung sien Kakaobeeker ganz fass mit beidn Hann. Dat fung al an to schummern, un Opa zünn de dicke witte Kerz an, de unruhi flackert. In'e Stuuv weer dat mucksmuusenstill, dör't Finster drang blots lies de Strootnlarm un de Füür in'n Oben knistert vör sick hin.

"Nää, dat weer doch de Lehrer!" belehr Elke em glieks. Eegentli wussn de Kinners, dat dat de Wiehnachsmann nie würkli geev, doch so ganz seeker weern se sick denn doch jümmers nie. So weern de dree woor still un lausch, wat Opa sem vertelln dee:

"Naja, Voss, de misch sick ünner de Kinners, stellt sick 'n beetn in'e Eck un frooch sick, wer vun'e Lüüd ut Dörp sick wohl achter de witte Boort un de dicke roode Puddelmütz versteckn dee. He kiek sich de Reech no de Lehrers an, ober de weern all dorbi, keen een fehlt. Viellich Buer Friedrichsn sülbn? Nee, de weer je veel dicker as düssn Mann. Doch denn full em dat in: Dat mutt je Fru Puhlsn, de Lehrersfru ween. Jo, de weer je uck suns narms to sehn.

So stups he lütt Gerda, de Dochter vun'e aarme Müllersfamilie, in'e Sied. Se tellt to de jüngstn vun'e Deerns in'e School, de vun eern Öllern düsset Johr wiss nix kriegn dee, dor se kaum Geld harrn, so över de Runn to koom. "Weets, wer dat is?" Gerda kiek em groot an. "De Wiehnachsmann, wer suns?!"

"Is doch aans Tünkroom, du Dummkopp, dat is doch Lehrer Pulsn sien Fru!" segg de Voss nu so luud, dat all Kinners em groot ankiekt. Gerdachen stooht al de Troon in'e Oogn. "Nää", quaak se, "dat is de Wiehnachsmann!"

"Lot di nix wiesmookn. Du büst 'n Dummkopp, wenn du nie sühst, dat dat Fru Pulsn is. Kiek di doch blots de Steebel vun de Wiehnachsmann an. Kinnst sem nie? Lot di blots nie anschieten!"

Doch denn keem de Wiehnachsmann op em to. "Mien leeve Jong, düsset Fest, dat is gonnie vör di dach." Un lies, dat de Kinners dat nie höörn kunnt, flüssert he em in't Ohr: "Seech blots to, dat du Land gewinnst!" Un denn wennt he sick lütt Gerda to, de - as 'n ganzn Barch vun'e annern Kinners uck - luudhals losplärrn dee. Fru Pulsn harr all Hann vull to doon, um de Kinners to begööschn, dat se woor lachn deen.

De Voss trock de Stern kruus, ober denn verpiesel he sick fix, bevör de Wiehnachsmann noch ganz granti worrn dee. Denn de Fru Pulsn hett Hoor up de Teen, dat harr he mannimol markt. Vör de Fru hal he banni Respekt, ob nu mit or ohn Wiehnachsmanngewand.

Nee, de Voss, de höll sick för veel to realistsch, um sick für Wiehnachn un all düsse `Gefühlsduselei' to begeistern. `Minschns- kinners', dach he bie sick, `de mok je ut so'n dusseli Joolklapp 'n Gedööns, as weer dor Wunner wat loos!' He weer je nu mol keen Minschn, de mit sien Ansich achtern Barg hooln kunnt.

So schlender he dör de Dörpstroot, de Kopp vull vun grimmi Gedankn. He höll so gonnix vun't Wiehnachn, ober as he so in'e veelen hellüchn, vörwiehnachli fesli schmücktn Stuuvn kiekn dee, dor weer he doch 'n beetn truri um't Hatt. Nee, bie sick tohuus, dor geev dat keen Wiehnachssmuck. Sied sien Öllern doot weern, harr he düssn Krom eenfach wechsmietn, un tohuus geev dat ohnhin keen Minschn, de op em tövn or sick mit em freun dee.

De Lüüd wussn je, dat he dor ganz alleen leevn dee, ober keen een keem op de Idee, mol to em to seggn: `Kumm doch mit to us un fier 'n beetn mit us!'

So keem he an'e Kolonialwornlodn vörbi, wo in't Finster een wunner- scheun, niede Popp sitt. Minschn-kinners, wat weer dat för'n smucke Popp! De kiek em an, as wenn se leevn dee mit eern groode blaue Oogn. Abrupt ritt he sick vun düssn wunnerscheun Anblick wech un trottn no Huus. "Damminochmol, pass doch opp, Keerl!" schimp dor een Mann, de he fast ümrennt harr.

"Tschulligung!" Meis 'n beetn dörnanner, harr dat de Voss de Sprook verschloogn. Denn düsse Mann, de kenn he gonni. De weer fass twee Köpp lütter as he un hal 'n langn bruun Mantel an, de em bis an de Footböön gung. "Tschulligung" segg he nochmol. "Ick ... ick harr mien Gedanken nie op 'n Dutt." Noch'n letztet mol kiek he no de Popp, denn löpp he, völli konfus, de Stroot dool.

Tohuus ankoom, schmiet he glieks 'n groode Lodung Holt in Oben un gung to Bed - he weer meis 'n beedn klödderi toweech. Dat duer nich lang, un he full in'n deepn Schloop. Jümmers wor kreis all sien Droom üm düsse Popp. Unruhi smiet he sick in't Sloop vun een Sied op de anner. Nee, sowat scheunet harr he je noch nie in sien ganzet Leevn seen. Un dorbie is he 'n erwussn Mann, de harr doch jümmers mit Poppn nix an Hood, dat weer doch wat för lüttje Deerns.

Meern in'e Nach wuch he plötzli op, un dor sitt se, in de Schaukelstohl, de ganz sanft hin un heer weegen dee. Streng kiek se em an. "Weetst, wat du to doon hess?" sech se mit indringli, ober liesn Stimm.

"W...Watt?" De Voss wisch sick över de Oogn, doch de Popp gung nie wech.

"Mutt ick di seggn, wat du mokn schass?"

"Nee, brukst nie!". Denn full he woor in 'n deepn Schloop, doch jetzt weer he ruhiger. As he an annern Dach de Oogn opschlooch, kiek he toers op de Löhnstohl, ober de weer leer. Blots ganz sachte schaukel he hin un heer, as wenn dor jüss noch een binsitten hett. "Dat mutt de Wind ween!" segg he to sick sülbn, "ick mutt mol de Döörritzn stopfn".

Ober denn weer em de realistsch Drööm wor dor. Fix sprung he op, bind sick 'n dicken School üm, treck sien Mantel över un renn fass de Wech in't Dörp. Wat, wenn de Popp nu wech weer? Nee, dat döpp nie ween!

An Lodn ankoom, seet se noch dor, jüss so as güstern Obnd. Dördringli kiek se em an, as wull se seggn: "Na endli!" Ieli stapf he in't Lodn. Dor weern 'n ganzn Baarch Lüüd, all fründli angesichs vun'e koom Hilign Obnd. Ober to em harr se man grood 'n unfründli `Moin' övri. Watt'n Wunner, he harr doch jümmers all Lüüd wiesmokn wullt, dat Wiehnachn sentimentaln Kroom weer, mit de he nix to kreegn hebbn wull. Mit 'n mol dee em dat bannie leid, dat he düsse fründli Lüüd so mit sien Snack vörn Kopp stött hett.

"Ick much de Popp dor achtern in't Finster!" segg he fass 'n beetn bang. De Kreemersfru mok Oogn as 'n Audo. "De?" Ober denn besinn se sick op de scheune Gewinn, de eehr de Popp inbringn dee un hool se gau rut. "Scheun verpack harr ick se gern!" Wortlos verrich de Fru eer Wark un jüss so still kiek de Lüüd em no, als he mit de scheun verpack Geschink de Loodn verlött.

*

Düster un grau süht dat ut an'e klappri Möhl, wo he nu an'e Dör kloppt. Dat weer al lotn Nomeddach, un överall in'e Hüüs vun't ganz Dörp sitt de glückli Kinner bie de Bescherung. Gau klopp de Voss nochmol kräfti an'e Döör, leech dat scheune Geschink dorvör un reep luud "Ick bün dat, de Wiehnachsmann!" mit verstellt deep Stimm.

As he de swooren Gang vun'e Müller neeger keem hör, versteck he sick gau achter de Brammelbeerbusch. Dor geiht de Döör op. De Mann gung krumm un kiek ers mißtrusch in'e Rünn, bevör he dat Paket op de Footböön leggn seh. Doch dor tippel al lütt Gerda an em vörbi, greep dat Geschink un full eern ooln Voder um Haals. Se wein un lach gliektiedi.

"Sühst, Voder, jüm hebbt all ünrech, du un de Voss! Ick sech doch, ick lööv an de Wiehnachsmann, un nu is he uck to mi koom!" De beidn weern so beschäfti mit eer Freud, dat se gonnie mark, wi sick de Voss ganz lies ut Ünnerholt dorvunsliek.

Un op jüm dat nu lööv or nie, de Voss, de weer sied düsse Tied 'n gaanz annern Minschn. He fung an, in't Dörpkroog bien Utschank to höölpn, weer jümmers fründli un gung keen een mehr op'e Geist. He seggt blots noch wat, wenn he froog weer. Un de Lüüd, de em sünst gonnie tohöört harrn, de mark, da he tatsächli allerhand wuss, un de Root, de he geev, gonnie mol so schlech weer. Jo, de Voss, dat weer 'n ganzn Plietschn ...

Erstveröffentlichung am 23. Dezember 1998

8. Januar 2007