Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/058: Ick mook dat! (SB)


Artikellogo

ICK MOOK DAT!

Heedsche Ei weer nu al tachnti Johr old un stunn doch noch jeede Week mit eer lütt Karren op'n Weekenmarkt, buu morrns in alle Herrgottsfröh eern lütt Stand op un verkööp dor bis to Meddachstied Eier. Sied Johr un Dach stunn se - de Ökelnoom harr man eer al in jung Johrn verpass - dor un harr annerletzt dat Sortiment uck noch 'n beetn wat vergröttert. Nevn Eier givv af un an mol 'n poor häkelt Pottlappen un sülvsmookt Marmeloodn, de, as se tofreedn sech, "wechgohn as warme Semmeln".

Dormit weer se denn ünner de Week togang, suutje, as de oolen Knooken dat noch tolootn, köff se frisch Obst, schäl un schnippel dat in Stücke, kook dat 'n Momang op Füer mit Zucker un füll dat in Glöös. Denn kummt noch dat Etikett dor op, wo akkraat opsteiht, wat dor bin is, un af geiht dat in de Karren, de al in'e Garaasch op de nexte Markt tööv.

Sick Week för Week dor afmarachen, dat harr se wull in eern hoogen Öller nich mehr nöödi, ober dat weer eer Leevn, un se wuss, se mook dat, solang se man kunn. Hier harrn al eer Öllern Eier un sülvsmookt Heidkruutschrubbers un Bentgrasbessen verköff, un se weer sem as lütt Deern to Hand gohn; hier harr se eern Mann Heinz - uck 'n Marktminsch - kennlernt. Un as de vör fief Johr mit süßunsöbnti sien letzten Atentoch doon harr, weer eer dat een groot Hölp ween, in de bunte Marktdrieven de leege Stille tohuus för'n Tied to vergeetn. Hier kennt se jedneen un jedneen kennt se, se klöön mit Stammkunn un de annern Marktlüüd. Veel Geld broch eer dat nich in, ober dorum weer eer dat nich wichti.

Wenn denn de Markt to Enn weer, kiek se no, woveel Geld se in'e Kniepbüdel harr, denn gung se gau noch röver to'n Höker, köff sick 'n Pund Fleisch, Kantüffeln, Arften un Wuddeln un - wenn't langt, 'n Stück Bodder för een Sünndachseetn un mookt sick op'n Nohuuswech.

Nu keem dat mol so, dat se - de Markt weer toenn un se schrökel jüss no'n Höker - 'n poor Görn över de leerdi Marktplatz strieken seech. De Fischfruuns, de Appelverköpers un Stutendeerns harrn a lang afbuut, blots eer Karre stunn noch dor. Afsluten harr se nich, se weer je nich lang wech. Man as se trüchkeem, weer de Karre nich mehr dor. Wied un sied nix to sehn.

Oh Gottegott, nee uck doch! Heedsche krich de blanken Troon in de Oogen. De Rest Geld harr se bi sick, ober eer Karre - wo kunn't angohn?! Un wat nu? To Meddachstied weern de Strooten as leerfegt, Hölp givv dat nich. Glieks röver no de Wachtmeester? Viellich weer dat je 'n Dummejungsstriech, un se harrn em um de nexte Huuseek versteek? Mit eern dicke Inkoffsbüdel in de Hann schlurf se lang de Strootn, kiek mol hierhin, mol dorhin um de Huuseekn - un mook sick tolest mööd un truuri op'n Nohuuswech. Annerndachs wull se de Wachmeester de Geschich vertelln, hüt weer se to mööd dorto.

Op'n Wech no Huus mutt se 'n Stück lang de Landstroot. Un dor süch se de Karren denn vun wieden in Strootengrooven mit een tweibrooken Achs, de dor as 'n brooken Arm rutkiek. Wat'n Truerspill! Mit swoore Schreed keem Heedsche neeger, stell eer Inkoffsbüdel op de Eer un bekiek sick dat ganze. Dor leggn de Eier, de se fein in Pappen stopelt harr, wild dör'nanner, veele weern twei, wat'n Swienkroom uck. Vörsichti griep se no de Achs, ober se wuss al, de krich se nich alleen dor rut.

Wat'n Glück, dat jüss Lena Stört, de Fru vun de Buer nevnan, op Trecker vörbiefohr. Ohn veel Frogn harr se de Karren rutfohrt un broch se denn glieks noch in de Garaasch, wo se hinhört. Mehr Tied harr se nich, tohuus töövn Mann un Kinners op Meddacheetn.

So stunn Heedsche denn vör de Karren un harr meis de ganze nexte Week dormit to kreegn, dat aans wedder reintomooken, de tweien Marmeladenglöös optosammeln, de Kleevkroom aftoschrubben un de natten Pappen wechtosmieten.

Jüss noch rechtiedi för de nexte Marktdach harr denn uck Schreiner Voss de Achs utwesselt, un so mookt se sick denn wedder op'n Wech. `n beetn dünn weer dat Angebot je, anstatt vun dördi stunn nu blots fofftein Marmeloden dor, un de Eierpappenstopel weer man blots halv so groot as letzte Week. Ober dat schall man utrieken.

Sachn striek se mit eer an de koole Märzdach ganz klammen Finger över de Glöös, 'n beetn untofreedn mit de krakelige Schrift op de Etiketten. Ober eer harr dat doch to dull tosett, as dat se mit akkraat Bookstoovn schrieven kunnt. Suutje buut se aans op de Klapptisch op un wull jüss de Priesschiller opstelln.

"Ick mook dat!" hör se mit'nmol 'n helle Jungstimm nevn eer. Sach nehm een lüttsche Jung - weer dat nich een vun de Rasselbande, de se letzt Week övern Marktplatz rennt sehn harr? - eer dat Schild ut de Hann un stell dat op. Denn hol he de Eier ut de Kartons un sett se akkraat, as sick dat hört, nevnnanner.

Mit hochrooden Kopp stell he sick eer vör: Peiter. Ober dat harr he gonnie bruuk, Heedsche wuss uck so, wokeen he weer, de Schoster sien Jong, een regelrechten Spitzboov, de suns nix as Undüüch in Kopp harr. "Hmmmh", sech se blots, un wunner sick, dat de lüttsche Fipps de ganze Morrn nich mehr vun eer Sied week. Uck denn nich, as de annern Bengels vörbiekieken un em düchti optrocken. "Heedsche Ei hett'n niege Hölp! Peiter Ei, Eiapopeia!"

"Pass op!" sech de blots un hoov sien lütte Fuust. De annern worrn bang un mooken sick gau vun Acker.

Heedsche froog nich lang, wat de Jung andriev, se kunn sien Hölp good bruuken. Un de pack düchti mit an. Sünnerli bi de swoor Rüchwech weer se heel froh, dat een de Karren trock, ünnerwiels se een Inkoffsbüdel dreeg. De annere harr de lütt Jung sogor noch in de frie Hand nohm.

Över de Landstroot treck he de Karren. "Hier mööt wi oppassn!" meen he, as se mit de Karren an de Steed anlangt weern, wo he de letzt Week in Groovn leggn harr. "Dat's 'n banni glitschige Steed!" Woher wuss he dat, wenn nich ... - Heedsche swieg still.

As de beidn bi de Garaasch ankoom weern, wull Peiter eer noch 'n Pack Eier afkoopen un trock ümständli een Fofti-Penn-Stück ut de Dasch - veel mehr as dat eegntli koss. "Stimmt so!" sech he lies.

"Dat lot man ween", meen Heedsche blots un pack sogor noch een Fofti- Penn-Stück un 'n Pack Eier bobenop.

Heedsche kunn sick dinken, wat dor vergung Week afgohn weer: De Jungs harrn sick 'n Spoß dorut mookt, de Karren um den nexte Eek to versteekn. Un denn weer dat swoore Ding wull so in Gang koom un mit Karacho de Stroot doolsuus un toletzt op'e Landstroot in Groben neiht. De suns so dwaatschen Bengels harrn Schiß kreegn - un wech weern se.

Dat Peiter sick stellt hett, dee se em hoch anreeken. Un as se de Week dorop wedder freuhmoorns to Markt wull, stunn de lütte Kerl al vör eer Garaasch, mit eer de Karren to trecken. Heedsche keem een oolen Riemel in Sinn: "Peiter heet ick; wat recht is, weet ick. Geev Gott dorto, dat ick't uck do!" Se lach vun Hatten un lütt Peiter mit, wenn de uck gonnie wuss, worüm ...

28. März 2008