Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/059: Allmanns Fründ is allmanns Narr ... (SB)


Artikellogo

Allmanns Fründ is allmanns Narr ...

Twee Johr is dat Beleevnis her, ober ick weet dat noch, as weer dat güstern ween: Dat ganze fung dormit an, dat ick - ick! - 'n Priesutschrieven wunn harr. Wat'n Wunner. Ick, mol'n Winner. Weer man blots 'n Schippsfohrt lang de Nordostsee-Kanol, eenmol vun Brunsbüddel no Kiel un wedder trüch, henlang de "historischen Stätten des alten Kaiser-Wilhelm-Kanals", as dat heet. Ober mi weer dat as 'n Südsee-Krüüzfohrt no de Fidschi-Inseln. As frie Schrieverling vun een Blatt kunn ick mi sowat nich leisten, ober tominns harr'ck de Tied dorto.

Man, wat givv dat dorto aans tu bedinkn. 'n "Partner" kunn ick mitbrüngn, heet dat. Wat för'n Partner? Ick leev alleen, bün "Single", as een dat hüt nöömt, mien Öllern sünd doot un mit mien Broder harr'ck mi al vör Johrn verkracht. Un wat Fruuns angeiht, na, ick süch uck nie jüss so ut, dat sick een no mi umkiek. Un sünnerli geselli bün ick uck nich. Ober dat givv noch Oodje, mien eenzi Fründ sied de Schooltied. De warr'ck toeers froogn.

Doröver sinneer ick, as ick bien Duerlöpp an'n reegnsch-warm Dach lang de Kanol bün un mit'nmool 'n lies Fiepen hör. Ick bliev stohn, luuster - jo, dat keem ut Schilp. Nu bün ick miendach noch keen Held ween, ober as ick seech, dat dor 'n Stück wied achtern Schilp in Woter viellich een in Not is, sett ick to'n Hechtsprung an un weer mit een kräftigen Toch dor, pack dat Fellbünnel, wat'n utwussen Hunn weer, um'e Boss un treck em, swoor un natt, as'e weer, an'e Kant.

Man good: Verletzt weer he nich, he keem glieks op'e Fööt, schleck mi eenmol övert Gesich un kiek dorbie heel krall ut'e Wäsch. Mit'nmol weer ick mi gonnie mehr seeker, ob ick em överhaupt rett or he nich viellich sien Speel mit mi driev!

"Oha, so'n beetn wat vun'n Held steek wull doch in mi!" dach ick tofreedn, tomol ick schietenbang vör jedn Hunn bün, de grötter as'n lütt Pinscher is. Un de dorste weer nu aans annere as sööt un knuddeli. De lot sick nich vun een Eek in de annere schuuvn or tonot mol för 'n Momang an de Lein anbinn or bie'n Nober afgevn. He weer mit sien spitze Schnut, de buschi Steert un de hoogen Been nie jüss de Schmuckste, dorto harr he 'n lang, hellbruun, struppi Fell, dat hart vun em afstunn, as weer't Tackeldroht. 'n Böss or Kamm hett de wiss uck lang nich mehr sehn, wenn överhaupt mol.

Ick keem mi rein 'n beetn dämli vör, as ick so dor stunn, dat Woter löpp mi ut de Kledaasch un de Schoh quaatschn, ünnerwiels he sick eenmol düchti schütt un wedder ganz normol utsüch. De Lüüd - annere Jogger - kieken sick no mi um. "Mmmoin", grööt ick ünseeker, ober de schüttkoppt blots un löppt wieder.

Swoor fall ick op'e nexte Bank, ers mol verpuusten. He rück mi nich vun'e Sied un sett sick uck dool, man nich vör de Bank bi mi to Foot, sunnern he hüpp mit'n Satz doropp un plier mi mit sien pickenswatte Oogen, de lüchen un wat vun een reeget Binnleeven vertellt, sotoseggn op Oogenhööchde an.

"Ick hevv mien Plicht doon, mien Jong, nu seech man to, dat du Lann gewinns!" sech ick em direktemang op'n Kopp to. Ober mi düch, he süch dat anners. He grummel lies wat in Bort, wat sick düüden lött as'n "Nöö!" Or weert 'n "Na, dat wüllt wi eersmol sehn!" Nich as Beeden sünnern ehr as Befehl wull he mi op sien eegen Oort wat verklookfideln: "Nu hess mi rett, nu hess mi an'e Hacken!"

Nee uck doch. De nexte halv Stünn weer ick dorbi, dat Deert wedder lostowarrn. Tweemol löpp ick in annere Richten vun mien Tohuus, em wechtolocken. He bliev sitten, tööv. He tööv un tööv - bis ick Döösbaddel meen, he harr opgeevn, un mi op'n Rüchwech mookt (bilütten weer mi mit de natte Kledaasch oosi koold!). He harr dat Speel nich mitmookt, sünnern mi vun de Steed, wo ick em ut'n Woter fischt hevvt un wo ick op'n Nohuuswech lang mutt, opluert. Un nu stratz he fideel nevn mi her.

Na, ick nix as hin no Oodje, de wuss jümmers Hölp. Ober as ick mit düssn Köter in Gorn stunn, dor ritt de blots 'n lütt Spalt de Huusdöör op un stell sick mi in Wech. "De Jiffel kummt mi nich hier rin, de mookt mi aans schieti!" He pett ut'e Döör rut un treck se gau wedder achter sick to.

Deep ut'n Hunn rut grummel dat lies. Ick vertell Oodje vun de Akschoon, düsse Klett lostowarrn un he riev sick dat Kinn. "Hmmmh!" meen he, un denn nochmol "Hmmmh. Wat höllst vun'n Tierheim? De kennt sick doch mit sowat ut."

De Hunn, de blangbie sitt un mit plietsche Oogen mol mi, mol Oodje anplier, treck de Lefzen in'e Hööchde, dat een de spitzen geelen Backenteen sehn kunn. Oodje schudder.

Nää, dat keem mi nich in'e Tüüt. Dor bliev so'n Kerl sien Leevdach bin, de Lüüd wüllt wat lütts, nüddeliget hemm, un nich so'n Bessen. `n beetn bang worrn, wessel Oodje de Sied, dat ick mang de Hunn un em stunn. "Denn verköffs em an een Buer as Keedenhunn. Dor is so een tominns noch to wat nütt un du krichs viellich sogor noch 'n beetn Geld opto." He kratz sick an Kopp un föhr fort: "Un ick krich twinni Prozent Provischoon, wa!?" He lach un klopp mi op'e Schuller, ober ick seeh em an, dat'e dat ernst meen.

De Hunn gnurr. Kinners nee, Oodje wies sick nich jüss vun sien nette Sied. Fröher harr'ck dat gonnie mark, em viellich sogor ohn Murren de Provischoon tohlt. Wat'n rechten Frünn weer, dor mutt een uck mol geevn, ohn glieks op een Gewinn to schuuln, weer mien Motto sied jeher. Man wat Oodje angeiht, so, düch mi, bünn ick wull de, de an mehrsten givv, un he is de, de jümmers gern de Hann ophoolt.

Ober nu bruuk ick je uck noch een för mien "Krüüzfohrt", un dor wull ick mi eersmol ganz suutje vörtasten. "Hess de nexte Tied mol Tied?"

Sien Gesich verdüster sick. "Wuss wat hemm, scha'ck wat doon?" froog he füünsch.

"Nää."

"Wat'n suns?"

So direktemang froog, much ick mit mien Gewinn nich mehr achtern Barg hooln un vertell em de ganze Geschich.

Achter Oodjes Stern arbeit dat, dat kunns direkt sehn. Denn lüch sien Gesich mit'nmol op: "Weets wat? Du behölls de Köter." He weer heel tofreeden mit sien Idee un funn jümmers mehr Gefalln an sien Ploon.

"Weets, so'n Deert, de kunn di bistohn, wenn di Rövers mol an'e Eek opluern, di de poor Kröten aftoluxen, de du in'e Dasch hess; di een an'e Gurgel geiht, wenn du em de Fru utspannt hess... viellich uck eenfach, wenn de Schoolkinners di piesack un eer Spoß mit di drieven wüllt. Een Teenfletschen vun düsset hoori Deert, un se neiht ut. Un denn büss du dat, de sem achteranlach!"

Oodje weer nich mehr to bremsen, un mi düch, de Hunn stimm em liesen bie.

"Un Fruuns", meen Oodje, "de kreegn 'n Hatt as Brie, wenn se sehn, dat een Mannskerl good mit'n Hunn umkunn. In jeedn Hunn steek 'n Wolf un du büss in de eer Oogn een, de so'n gefährli Deert bännign kunn. Un mehr noch: Dat du di good um dat Deert kümmers, em to freetn un'n Schloopplatz givvs, wies sem, dat du di uck loter um dien Familje, dien Kinners kümmern warrs. Un toletzt weet de Fruuns, dat se mit di nich blots twee starke Arms hebbt, de se opfungn, wenn se mol fallt, sünnern uck noch veer Fööt, de se wedder op de Been treckt. Dat's wat!"

"Un mien Priesutschrieven?" hook ick vörsichti no. "Na, dat kunns mit so een Kerl je nich mookn. Dor finns wiss een, de se di afnimmt. Weets, ick, as dien besten Fründ, ick kunn di dorbie hölpen. Dink mol doröver no. Ick nehm mi de Tied dorför. Woto sünd Frünns suns dor?"

Nich to footn! De dink wull, de kunn mit mi aans mookn. "Nää, mien Jong!" bruus ick op. "Meens wull, du kunns mi vör dumm verkööpen, wa?"

So harr he mi noch gonnie kennlernt, un mit een "So, ick hevv noch veel to doon", kumpelmenteer he mi fix ut sien Goorn rut, jümmers dorop bedacht, dat ick mang em un de Hunn bliev.

Ick schüttkopp. So harr uck ick em noch nie beleevt - or harr'ck dat suns blots nich mark? Een weer mi jednfalls klor: Mit mi loot ick nich mehr so'n Speel drievn. De krich de Fohrt nich schenkt, denn schall de noch ehr een annere kreegn, so een as de Möllersch vun gegnöver, de eer Mann mit'n annere dörbrennt weer un de nu alleen för eer Söhn opkoom muss.

Banni nodinkli mook ick mi op'n Rüchwech, as de Bengels um'e Eek böögen, de mi suns jümmers so tosett, dat ick de Strootnsied wessln mutt. Düttmol ober hool de Hunn an mien Sied se so in Schach, dat se bang vörbiegohn un sogor een fründli "Go'n Dach" seggn.

Tohuus ankoom, wull ick de Hunn eersmol bi mi in' Schuppen ünnerbringn. `n Schöddel Freetn un wat an Woter schall he hemm, denn ward he wull tofreedn ween. Ober dat mookt he nich mit: As ick em de groote Döör vun de Schüün opmook, kiek he dor blots kott rinn, denn mi an, un gung de Wech to mien Huusdör so dich bi Foot, dat'e bin weer, ehr ick em de Wech versparrn kunn - zack op Sofa (un jeedn, de 'n Hunn kennt, weet, wo een natten Hund stinken kunn!). Un nich blots dat: As ick mi een Schiev Brot in Toaster steek, weer he toeers dor, un schnapp se sick wech, as de wedder rutsprung. Mannomann, de lot sick nich de Bodder vun Brot nehm. Eers de foffte or sößte döpp ick endli hemm. Naja, wat schallt. De Kerl hett Geschmack. Un dat wies he uck de tokoom Stünn: Wo ick gern sitt, sitt he uck gern, wat ick in Kiekkassn ankiek, doröver hööch he sick jüss so. Blots een kunn he beter as ick: He wuss glieks, wokeen Fründ weer un wokeen sick blots dorför utgeev.

An annern morgen jedenfalls wuss ick, wat to doon is: Ick steek mien Gewinn in een groot Kuvert un schuuv dat bi de Möllersch ünner de Döör dör, as de mol jüss nich tohuus weer. Schall de sick doch uck mol wat Goodet gönn. Ick ünnerwiels rüst mien lütt Paddelboot, un denn mook ick mi mit "Wolf" (so meen ick, hett'e sick mit een langtrocken "Wwwwu(l)fff" bi mi vörstellt) op'n Wech to een heel eegen Krüüzfohrt. Tosoom wüllt wi de "historischen Stätten des alten Kaiser-Wilhelm-Kanals" afklappern.

Wat'n Hööch! Alltogern spring he dorbi vun Boot rut in Woter un swomm as een Fisch. Un mi dräng sick de Froog op: Snooksch, worüm harr'ck em denn eegentli retten mutt? Mannoman, düsse plietsche Kerl, de hett dat fuustdick achter de Ohrn, dorvun kunn ick mi noch 'n Schiev afsnieden.

22. Mai 2008