Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/062: Kröpptüüch ünner sick (SB)


Artikellogo

Kröpptüüch ünner sick

Spinns sünd uck blots Minschn. Or annersrum!?


Wolle is 'n Rebell dör un dör. Vun Kopp bit in Töe segg - nee, schreeg - aans an em 'Nö! Mit mi nich!'. De Fööt - meis steekt se in afwetzt Holtklunschen - süchn ut, as kennt se nix anners as in Raasch optostampen, de Hann weern mehrstieds to Füüst ballt. De Stern jümmers licht no vörn reckt, geiht'e stracks mit de Kopp dör de Wann ... un wenn'e doch mol de Döör nimmt, denn, mit eer in't Huus to falln. Un sien Prüük schass mol sehn: 'n bruun Kruuskopp, op de keen Mütz op sitten bliev, de keen Böss biekoom kunn un keen noch so patent Putzbüdel mit'e Scheer.

De Wolle in'e Mööd kummt, treck de Kopp in - or de Mütz vör em. Een Dübelskerl is'e nämli för de een, de Dübel sülm för annere. Un wenn di ankieks, wo manni, sünnerli de ooln Schludertaschen in't Dörp, vör em kuscht, kunns meen, dat an't letzte uck wat an is. Sülvs bi Meta Slörn, achter vörhooln Hann de Baas vun't heele Dörp, vertreck Wolle blots sach een Oogenbroo, un se swieg still. Wo kunn't angohn?

Meta, een duuknackt ool Sprüttenwiev mit scharp Oogen, een jüss so scharp Plie un een loos Muulwark, weer so een vun düssn höhnerglöövschn Schlach, as dat uck in uns moderne Tied op Land jümmers gern nochmol wücke givvt. Een vun de, de een heel eegen Sicht vun aans hett un so dee, as weer't dat eenzig reelle. Dat broot se denn uck jedeen över, ob 'e dat nu hörn much or nie, dorüm scher se sick nich.

Much een eern ruugen Schnack uck mannimol gern as Dummtüüch afdoon - wieldat sick de Lüüd ünnernanner meis nie gröön weern, hett Meta 'n licht Speel, een Nett to spinn, in dat sick all verheddern? Je duller de denn utpett, desto faster vertüddel he sick, un an Enn bruukt Meta blots noch af un an mol an'e Stripp trecken, un he pareert.

Woveel Lüüd harr dat Wiev so an Gängelband?! Un de, de se nich tofoot krich, de broch se mit'n lütt Fingerschnipp to Fall: dat'e bie alle annern ünnerdör weer, dat'e mit Kinn un Kegel wechtrecken mutt, or - eenmol - dat'e sick 'n Strick nohm harr. Man nich, dat Meta sick sowat to Hatten nehm. Nee, se süch dat as Tieken, dat se richti ligg! Se, de eer spitze Tong annere as 'n Mess tosetten kunn, meen vun sick, dat aans, wat se deit, in besten Invernehm mit de leeve Herrgott sülm is. Dat een se dorüm achter eer Rüch 'de Krüüzspinn' nöömt, weer eer wull to Ohrn koom, man dor lach se blots över, een häßliget, hohlet Lachen. Un bobento: Krüüz - weer dat nich 'n Tieken vun'e Kaark? Na also!

Blots bie Wolle kniep se de Steert in. Wenn se em al wied achtern süht, böög se gau af, kiek in de anner Richt, as harr se em nich sehn, or, wenn't gonnie anners geiht, vertreck se eer knittri Gesich to een scheep-fründli Grien, kattbuckelt un grööt mit hooge Stimm, as harr se de Paster heuchsperseunli vör sick.

Dat mutt je wull wat geevn hemm, womit Wolle eer in de Kniep kreegen hett. Un dat ruttoklamüstern, dorför mutt een no de Tied trüchkehrn, as Wolle op'e Welt koom weer. Dor al gung dat nämli - no Metas Meen! - nie mit rechten Dingen to.

Dat kunn een nu so oder so sehn. Man so spöökelhafti sick dat viellich för de een or annere anhörn much, is dat doch so wohr, as ick dat hier opschrieven dee. Mook di mol sülm 'n Bild ...


*


Vör good söbntein Johrn weer dat, an een Sünndach in Freuhjohr. Na, will mol seggn, al knapp Summer, 'n beetn koold noch, ober aans gröön un blöhn, dat Vieh löppt op de Wischen, un in de Goorns weern Disch un Klappstöhl opstellt, sick dor to Nomeddach mol bie Koffi un Kooken kommodig hintosetten - wat bi de köhli Frischen ober noch keeneen dee.

As jümmers no Meddacheetn un 'n lütt Stünn Sloop höllt dat nürms mehr to Huus. All weern se op'e Padd: Opa mit de Enkels an'e Hann, gröttere Kinners an Foot- or Fedderballspeeln, Fruunslüüd an Tuun löhnt, mit'nanner to klöön, de ganz Oolen dick anplünnt op'e Bänk vör de Hüüs.

Wat'n Intracht. Ober as dat in Dörp so is, hett de uck eer Schaddnsied, un de kummt an't Licht, wenn een ut'e Reeg danz. Düssen Part hört sied 'n Wiel Selma Frensen to, wieldat se sick partu vun Dörpsleevn utslott harr. Good, de Fruu harr't nich licht hatt, sied eer Mann nich mehr von See no Huus koom weer, un keeneen wuss, ob de noch leev or nich. Weer dat nu 'n Grunn, sick to verkröppen? Damminochmol, nee! Un doröver schnackt - nee: schludert - vör alln de Fruunslüüd sick de Köpp hitt.

Meta weer dejenige, de dat Füer gegn de junge Weetfruu jümmers wedder vun niegen schüür. De Herrgott much weetn, worüm se 'n besünnern Piek utreeknt op düsse fiene junge Fruu mit eer unschulli blaue Oogen harr. Viellich, wieldat se eer nienich in't Nett gohn is? So stickel se, wo se kunn, un brüng se all jümmers wedder gegn Selma op, de sick, wieldat se nich dorbie weer, uck nich to Wehr sett. No Meta eer Meen steek achter de schmucke Frensensch een regelrechte Giftspinn, un eer heele Sippschaft weer sied je her Kröpptüüch, dat sick üm de Lievhafti sülm schart. Jüss dorüm versteekt se sick, dat keeneen wat vun er düster Drieven mitkrich. Un wieldat de annern nu mol banni neetsch op Selma mit eer groot Huus weern, schott de Spekelatschoons över eer in't Kruut as Netteln in warm Summerregn.


*


"De Dübel schiet jümmers op'e gröttste Bült", gnatz Gesche Mattens, un schuul no dat püükfeine Huus röver, dat Selma al in' Öller vun fievuntwinni vun eern Unkl arvt harr. Gesche treck de Steern kruus. Se, de sick jümmers no de Deek streckn mutt, kunn sick in Mors bieten, wenn annere wat blots so tofallt, un sünnerli so'n etepetete Wievsbild as de Frensen.

"Ick segg jüm, de hett sick good verköfft. Eers de Dood vun eern Aarv-Unkl un denn de Hochtied mit de rieke Koptein Dorsen. Un 'n knapp Johr loter is de denn uck noch doodbleevn. Nu krich se doch wiss 'n banni good Rente. So'n goode Partie harr ick mi uck nich dör de Lappen gohn loten!

"Hmmmh", stimm Frauke Wisch eer to. "Ober di hett de Koptein je nie wullt. Düsse Gockel hett sick lever so'n knacki Grööntüüch utsöcht. Anners harrs du nu utsorgt hett." Frauke wuss um Gesches wunn Punkt un piek dor jümmers gern mol wedder rin. Gesche - in datsülvige Öller as Dorsen - harr lang een Oog op em smieten hatt. De beidn harrn al as Noberskinners tosoom speelt, keem denn in desülvige School, un uck loter harrn se sick nich ut de Oogn verlorn. Dat se nienich 'n annern ankiekt hett, wies, wo ernst er dat mit em ween weer. Bis de Kerl denn mit 'n Mol um de junge Frensen-Deern, de sien Dochter ween kunnt, friet harr. Dat is je al 'n Wiel her, ober Gesche un eer Fruunskrink köönt sick hüüt noch doröver opreegen: Mit een witte Peerkutsch gung dat domols no de Kark, denn keem de groote Fier in Kroog mit alln Pipapo un opletzt weer dat Poor op Hochtiedsreis no de Fidschi-Inseln flogen. Mutt een sick mol vörstelln: no de Fidschi-Inseln an annern Enn vun'e Welt! "Sowat betohlt de Koptein doch ut'e Portokass", harr Gesche domols gift, un sobald de Aarger doröver uck blots 'n luerlütt beten verflüch, wuss een annere - so as Frauke nu - dat wedder antostacheln.

Meta Slörn, de düssn Schnack de heele Tied stillswiegen vun een Bank ut tohört harr, riev sick de Hann. "Ick segg jüm, as de Frensensch düssen dicken Fisch eers in't Nett gohn is, dor zappel de 'n Momang, un denn nohm he de Wech, de jeedn fangen Fisch nimmt....!" Se hangel sick meuhseli vun eern Platz hooch un schrökel no de Fruuns röver. Meta harr de fiefunsüßti al tofoot un 'n leeget Been, worüm se ünnerwiels an Stock gung.

Gesche treck eer 'n Goornstohl ran, sick dor doltosetten. "Du meens, denn hett se em glieks mit Kopp un Steert opfreeten?!" Se lach.

"Tscha, de Leevde gung ebn dör'n Mogen." Frauke un de annern pruust los.

Ober Meta weer dat ernst. Se gluup no dat Frensen-Huus röver un süch achtert Vörderfinster een Schadden. Een Gardien harr sick bewegt. "Dor is se, de Hex", schimp se minnachti. "Ick segg jüm, dat's 'n Giftspinn, de hett dat op Dorsen sien Geld afsehn hatt, un denn hett se em eer gifti Stackel in Liev joog. Worüm..." se snuuf in een groot Dook un mark nie, dat de annern sick achter eern Rüch toplinkern, vun wegen dat se sülm wull ehr as'n oole Hex utsüch, as düsse jung Fruu.

"...worüm suns truu se sick uns hüüt noch nich ünner de Oogn? De schoomt sick! Dat is de Deel in eer, de noch sowat as Anstand kennt. Nich eer Schuld to sühn, löppt se 'n Johr no de Dood vun de olle Seebär jümmers noch in swatt Truerkledaasch rüm. Nee, swatt, dat's eer Wesn. Se's 'n swatte Weetfruu. Un dat se eern Familjennoom "Frensen" wedder annohm hett, dat wies doch bobento, dat se de oole Traditschoon wiederföhrt", gnarr se mit eer hohle Stimm.

De annern köönt knapp achterankoom, ober, so sünnerli sick dat af un an anhörn much, weer doch jümmers een Kern wohr an.

Se weern al heel in Metas Bann, un de keem bie düsse niescherigen Tohörers jümmers mehr in Gang: "Se is'n swatte Weetfruu, jüss so as düsse eekligen Spinndeerten, de eer Kerls opfreet, wenn se - na, jüm weet, wat ick meen...." Se giggel. "... wenn de eer Plicht doon hemm. Eers brüng se eer Kerls ünner de Eer, un wenn't denn Nowuss givv, denn geiht dat mit eer sülm to Enn. So hört sick dat bie so'n Spinndeertn!" Metas gichti Hann fuchteln mit de Stock in de Luff rum, as wull se sick gegn een to Wehr settn. "Düss' Höllnbrut, de hört utrött, utrött hört de!" Eer gnittri Gesich weer in Raasch hochrood anloopen. "Dat dor nienich wedder een nokumm!"

Much een ober vun Metas Schnack holn, wat'e will, an de Dood vun Koptein geev dat würkli allerhand, wat noch hüüt in Düstern liggt. In Blatt weer blots to lesn ween, dat Lüüd op een Seenotdamper sien Schipp no een heel störmsch Nach in'e Neegde vun'e Küst leerdi dreeven funn harrn. Vun Amts wegn worr dat bald as Mallör afhookt, dat jedeen Seemann passeern kunn. Man Koptein Dorsen sülm is niennich funn worrn. Kunns hemm, dat he op sien Kohn ween is un de See em verschluckt hett, kunns ober uck hemm, dat sick dat Schipp blots lostüdert harr, ohn een Minsch an Bord. Dat tominns meen Meta. Un dorüm mutt he jichenswo in de Goorn vun dat groote Frensen-Anwesen verbuddelt worrn ween - meen se.

De Dörpfruuns wussn ober bobento noch wat anners: De Oole harr nämli, as de mehrsten Seelüüd, gern mol een över'n Döss drunken. Se weern sick eeni, dat Dorsen glieks no de Hochtiedsreis sien fründli Maske falln lotn harr un to'n regelrechten Gnegelbüdel worrn weer, de sien jung Wiev dat nich licht mookt hett. In Suff harr bie em de Fuust heel locker sittn. Af un an mol weer de jung Fruu mit'n düster Sünnbrill no'n Höker gohn - wieldat se eer gröön un blaue Oogen versteeken wull?

Bobento weer he uck noch achter jedn Rock herween, un düsse Rumhurerei harr eer banni tosett. Nobersch Holm will sogor mol sehn hemm, dat Dorsen loot in'e Nacht so'n liederli Fruunspack mit in Huus broch harr, sick dor mit sem to vergnöögen ... wieldes Selma uck tohuus weer! Un dat al knapp no de Rüchkehr vun de Fidschi-Inseln! Bis de Oole denn mit 'n Mol ünnerdukert weer - in wohrsten Sinn.

Metas Schnack hin oder her, bis op Gesche weern se sick alltohoop eeni, dat Hans Dorsen keen Minsch weer, de een lang notruern mutt, un al gonnie sien Fruu.

"Na, schall se doch froh ween, dat se de olle Suupkopp los is. Se krich eer banni good Rente un harr noch mehr Geld as to sien Leevtiedn, wenn'e dat doch wiss jümmers in Kroog lotn harr." Frauke, sülm nich so rech glückli mit eern Ooln, süch doran wedder de praktische Sied. "Schietegol, ob se nu sülm nohölpen hett or de See em verschluckt hett, Hauptsook, de kummt nich wedder", meen se sinni.

"Jo, dorüm mutt een sick doch noch lang nie vör uns versteeken!" funn uck Gesche. "Tscha, ober wenn Meta nu rech hett ..."

Dat gung de nu wedder rünner as Eul. "Hevv ick dat nich segg?! Dat's 'n Mördersch. 'n Hex!"

"... denn will se viellich in eer veer Wänn wat vör uns versteekn! Ober wat?" froog Gesche, "wat för'n Ei brütt de Kluckheen dor ut?!". In eer Breegen arbeid dat, dat een dat meis rötern hörn kunnt. "Dat mutt doch wull ruttokreegn ween."

Gerda Holm vun'e Güntsied weer gau ranscheddert, as se de annern an Tuun stohn sehn harr. Noch heel ut'e Puus, wuss se wat Nieges to vertelln. Se harr an Vörmeddach, as se över de hooge Tuun spinxt hett, klookkreegn, dat bie Selmas Reetdackhuus mit de blauen Finsterruten wat nich stimm dee: een Finster nämli, nich dat no de Stroot, sünnern een no de Sied rut, dat ünner een dichten Brammelbeerbusch versteeken liggt, dor weer de Farv afbläddert, un een Schiev weer twei! Wokeen hett dat mookt? `n Inbreeker? Wo lang weer dat al so? Letzte Week, meen se, harr se dat noch nich sehn. Un worüm deit de Frensensch dor nix an?

De Fruunslüüd schnödert as de Höhner.

"Hevv ick dat nich jümmers segg? 'Buten hui un binnen pfui'!" gift Gesche.

"Dor mutt een sick doch um kümmern", meen Frauke nu wedder ganz praktisch. "Dat kunn doch wull nich angohn, dat dat so blivv! So'n Schandplacken, sowat fallt je op dat ganze Dörp trüch". Dat se dat sülm bis vör kotten gonni mark harrn, weer lang vergeeten.

De dree nickköppt inträchti. Un denn gung Fraukes Blick no Gesche. "Du hess de Koptein good kinnt, denn is de sien Weetfruu je wull uck dien Sook, wa?"

Gesche schott in Dutt. "Ick!? Utreeknt?"

"Hmmmh". De annern weern sick lang nie mehr so eeni ween.

Meta grien scheep, segg ober nix. Sühs? Klappt doch! Man nochmol düchti rinpusten in de Gluut schood uck nix. "Herr Jess, nee uck doch!" röppt se, sloog 'n Krüüz in de Luff un glieks achteran noch een. "Nimm di in acht, mien Gesche. Ick segg di, dat Finster, dat's 'n Tieken. Dor geiht de Lievhaftige dör, worüm unsneen in dat Huus nix to seukn hett."

"Dummtüüch!" Gesche wink af. Nu wull se dat Iesen smeeden... Se reck sick in de Hööchde un rüst sick as een Matador, de de Stier bie de Hörners packen wull. "Na denn!" Forsch pett se ut no't Frensen-Huus un lot de annern achter sick trüch.

Toeers umrunn se eenmol dat Huus, sick sülm dat vun alle Sieden to bekieken. Mannomann, wat'n schmucken Kassn. Dorin lött sick dat leevn, ünnerwiels eer eegen Huus för fief Lüüd knapp halv so groot is. Dor binn harrn se soveel Platz, dat jedn vun eer Kinner een eegen Stuuv hebbn kunn! De Aarger över de Koptein un düsse Fruu brenn in eer.

Jüss keem se an dat tweie Finster. `n Momang blivv se stohn un schudder, as se in een Eck vun binn op'e Finsterbank een dicke, fette swatte Spinn süch, meis so groot as 'n Höhnerei, mit acht hoori, lange Been. Igitt nee, wat'n eekli Ding! Eer, eegntli recht kurascheert, löppt 'n kooln Schudder lang de Rüch. Nich, wieldat se bang vör so'n groot Krabbeltüüch weer, sünnern wieldat dat Deert se so anplier. 'n beetn wat gauer gung se wieder un bimmel an de Huusklock.

"Kumm rin, de Döör is op", hör se Selma vun binn ropen, as harr se al op eer tööv. Gesche drück de Klink rünner un süch de jung Weetfruu in de Köök, wo se jüss een Koffi opbröhn dee - in eer lang, swatt Kleed, mit de witte Teng un dat kastangbruun Hoor, dat glatt op eer Schullern liggt, een heel apartig Minschnkinn.

Wenn't no de annern gung, schall Gesche eer nu je vun wegen de Finster düchti de Leviten lesen, dat sick sowat nich hört, wat de Lüüd denn dinken schüllt, un, un, un. Ober as se se nu süch, so ruhig un seeker, bliev eer dat in Hals steekn.

"Moin Gesche", röppt Selma eer vun de Köök ut to. "Stoh nich lang rum, goh man al in de Stuuv un sett di dool, ick koom glieks mit Koffi no!"

Man blots nich vun een poor fründli Wöör inwickeln loten, dach Gesche in stilln. Buten töövn de annern an de Stroot op eer. As Respektsminsch in't Dörp mutt se sem wiesn, dat se uck mit Selma ferdi ward, un uck in düss Huus bald wedder aans sien rechten Schick hett. Se stüer op de Döönz to ...

... un blivv stutz op'e Steed stohn. Een annere Döör stunn op, un dör de Spalt kunn se dat tweie Finster sehn. Vun buten al schedderig, süch dat vun binn noch wat leeger ut: Putz weer ut de Wann bröckelt, de Tapeet afreeten, ut de Finsterbank sülm 'n Stück afbrooken, un een twei Bloomputt liggt dor ünner. Na, dat much je noch angohn. Ober wat se dull verjoog, dat weer dat Kinnerbett, dat dor direktemang ünner dat Finster stunn - mit so'n lütt Balg dor bin!

Nee uck! Gesche funn keen Wöör. Jedneen in Dörp wuss, wo wat in Busch is, vör allm, wenn wat Lütts ünnerwegns weer. Jedneen krich dat mit, wenn sick twee tohoop funn hebbn, much dat uck noch so heemli afgohn un viellich uck twee Minschn ween, de eegntli annere Partners tohöört. Jedeen nimmt reegen Andeel doran, bekakel dat mit annere, hölp uck, wenn't nödi is. Nich so hier. Weer Moder Griepsch bie eer inkehrt? Harr se de Lütt in Krankenhuus to Welt broch? Sowat kunn doch nie an een vörbiegohn!

"Wo... Wokeen is dat?" froog Gesche un wies mit de Finger op de lütt Wuschelkopp. As se mark, wat unhöfli dat weer, griep se Selmas Hann un schüddel se düchti. "Na, wenn dat keen Grunn is, di vun Hatten to groddeleern!" Man, dat keem aans annere as vun Hatten. Toveel gung eer dör'n Kopp: Harr se de denn gonnie anmeld? Un döpp is'e je uck wull noch nich. Eer keem in Sinn, dat noch to eer Grootmooders Tieden een Kinn nich ehr ut Huus keem, as bis de Paster dat döpp hett. Ober de doorste, de much al 'n poor Maand oold ween ... höchste Tied also! Un denn full eer wedder Metas abbeldwaatsch Schnack in. Wat harr se seggt? Dat se 'n swatte Weetfruu is, un so'n Spinndeert eer Mannskerl afmurks, wenn he sien Plicht doon hett. Weer düsse Jong dor de Koptein sien "Plicht" ween? Wenn dat so is, ward denn - tominns bi de Spinndeerten - de Fruu je uck bald in't Gras bieten ... ohneeohnee!

As dat utsücht, harr Selma nich vör, eer wat to verkloorn. "Dat's lütt Wolle!" meen se blots fröhli, stolt op eern Söhn, as dat wull jede Moder is.

Gesche schütt sick, Metas Wöör ut'n Kopp kreegn: "... de eer Kerls opfreet. Eers brüng se eer Kerls ünner de Eer, un wenn't denn Nowuss givv, denn geiht dat mit eer sülm to Enn..." Vun Truer weer eer nix antomarken, un eers rech nich dee se sick schoom or scheneern. Selma kiek Gesche frisch un open an, as freu se sick över'n Besöök för 'n lütt Klöönschnack.

Ober wat se segg, wies, dat Meta viellich doch richti ligg. Selma stüer direktemang op wat los, dat Gesche angst un bang mook: "Du, Gesche, ick will man nich lang umrum schnacken. Ob du't löövs or nich, mit mi geiht dat bald to Enn. Wenn ick mol nie mehr bün, warrs du di um de Lütte kümmern?" Heel ruhig segg se dat, as dee se över een Möödbüddel-Rezept schnacken. "Weets doch, mien Mann is wech, Foder un Moder sünd a lang ünner de Eer, ick stoh hier alleen op'e Welt." Wenn eer so hörs, kunns meen, se weer een urool Fruu, un keen so jung Ding, dat eegntli noch merrn in Levn steiht.

Selmas groote Oogn weern op Gesche richt, de, heel anners as dat suns eer Oort weer, still swieg. Se winn sick as'n Ool. Hevv ick nie al nogg um'e Ohrn?! Wat geiht mi dat an?! Wo kunn'ck Selma mit fründli Wöör biepuuln, dat ick 'n Dübel doon warr, mi de Bengel optohalsn. Se weer froh, dat eer eegn Kinners ut Grövvste rut sünd.

Ober denn keem eer wat anners in Sinn. Dat Huus! To de Jong hört dat heele schmucke Huus. Un düsse groote Goorn! Se kiek ut Finster, no de akkraat anleggt Beete un de schmucken hoogen Dannbööms. Wat, wenn dat aans mi tohört! Selma mark Gesches Wannel un fung an to schwärm: Dat dat groote Huus denn je eern Söhn aarvt, ober dor weer nogg Platz för Gesche un se eer Lüüd. Wolle weer een heel leevn Kerl - wenn man em sien Willn loot. Wenn nich, kunn'e al nu, as lütt Buttsche, banni füünsch warrn. Sien Kinnerbett mutt to'n Biespill jüstemang an düssen Platz stohn, un wenn een dat blots een luerlütt Stück afrück or dor oprüüm wull, brüll he as an Spieß. Ober Gesche is je 'n patente Fruu, de ward mit sowatt je wull licht feerdi warrn.

In Gesches Kopp arbeid dat. Wo is de Hooken bie de Sook? un Is Selma al so klöterig? Se süch doch noch heel good ut. Wiss, 'n beetn bleek viellich, ober suns? Se kiek op eer smoole Hann mit de düüren gülln Ehering mit de fiene Eddelsteen op, de Selma jümmers noch dreegn dee. Worüm kummt düsse junge Fruu op so'ne düster Gedanken? Much se blots een Vörohnung hebbn, wenn se sowat seggt, or - mientweegen - uck no Metas Ansicht as Swatte Weetfruu eer Schulligkeit doon hemm, viellich bekiek se sick bald de Radischn vun ünn. Un denn ward aans eer, Gesche, tohörn! Viellich sogor fröher, as se dink, ward se hier mit Kinn un Kegel intrecken. Kinnersnee! Kloor, eegntli hört dat je de Jung to, ober ... naja, so'n lütt Butsche - wenn dor keen Moder mehr sien schützen Hann över höllt.... För de ward sick wull noch 'n lütt Kamer finn lotn, wenn se sick dor eers inricht hett. Wat schall se sülm noch lang de Koptein notruern, de düsse Fruu eer utspannt hett, wenn se uck so an sien Geld koom kunn?! Wo lang much't noch duern, bis aans eer hört? Veer, fiev Weeken?

"Na klor, ick hölp doch, wo ick kunn!", schott dat denn ut eer rut. "Ober mien leeve Selma...", sett se nu 'n mitföhln Mien op. Mol sehn, ob se nich rutkreegn kunn, wat dor achter steek. "... du büss doch jung un krall, wo kummst denn blots op so'ne düster Ideen?" Eer Oogn worrn de vun een Geier.

Ober Selma anter nich. Se stunn op, gung no nevnan un keem mit de Lüttn trüch, de sien Arms glieks no "Tante Gesche", as se em verklort, utstreck. `n beetn unwilli nehm de de Jung an un kiek mit lichten Gruusen, wo he mit sien lütt Hann no eer Hoor patsch un denn eern Finger griep. Mannomann, hett de Knööv! Se wull de Finger wechtrecken, ober Wolle höllt se so fast un plier eer dorbi mit sien pickenswatten Oogen an, as wull he se mit Huut un Hoor in Beschlach nehm.

"Na, du meenst, se is de richtige, mien Lüttn?" Selma nehm em eer wedder af un drück em 'n Söötn op'e Back. "Na denn..." Mit de Jung op Arm gung se no een Kommod un treck dat Schapp op. In de Hann höllt se een swatt anloopen sülvern Kassen mit filegraan Ornamente op. Gesche kunn nich seggn, wat dat Ding wert weer, ober een weer wiss: Dat Ding is oold, banni oold.

"Hier", wies se Gesche de Schatull. "Kiek". Gesche böög sick no vörn un wull no dat schmucke Ding langn. Alleen dorför lohnt sick düssn Beseuk doch!, hööch se sick in stilln.

Ober Selma hool se fast. "Mien Schicksol no oole Traditschoon is, dat aftogeevn. Nimm dat mit - för Meta. Se hett dat. Se wohrt dat op. Ober he", se wies op de lütt Wuschelkopp in eer Arm, "he is dejenige, de seggn döpp, wenn Meta dat avgeevn mutt un wokeen dat denn kreegn schall. Verseuk nich, dor gegnantogohn, dat dorste finn sien Wech. Dor kunn blots een Frensen över bestimm."

Gesche nick ernsthafti un wipp unruhi op Sofa hin un her.

"Sorg dorför, dat Wolle dat good hett. Aans annere", Selma wies um sick rum, "mit aans annere kunns mooken, wat du wullt. Afmookt?"

Gau grapsch Gesche no de Kassn. An dat Huus to koom, weer eer jedn Pries recht. Jedn? Na, fast jedn. Nu ober hool se de kloore Blick, de eer bis op de Grunn vun eer Seel kiek, nich mehr ut. Se stunn op. "Afmookt".

Blots mit 'n knapp "Dschüss" ritt se, ohn sick nochmol no Selma umtokieken, de Döör op un stapf no buten. Ut de Oognwinkel süch se se denn wedder op de Finsterbank sittn, düsse hoori swatte Spinn. De ripp un röög sick nich, ober Gesche föhl jüstemang in Rüch, wo dat Deert eer achterangluup, bis se op'e Stroot weer. Um'e Eek, wat vun Finster ut nich to sehn weer, ober uck nich vun de tööven Fruuns an de Stroot, riet se de Deckel vun de Schatull op. Binn liggt een sülvern Leepel mit een infaßt bloodrooden Steen, de utsüch, as wenn he ut sick sülm rut lücht. De much wull minns so oold ween as de Schatull.

Gau klapp se de Kassn wedder to un stratz no de annern röver. Gesche weer ganz plümerant tomood, ober so niescheri as de annern weern, deen se nix vun Gesches Opreegen mitkreegn. Blots Meta ritt de Oogen op un wies mit tatteri Fingers op de oole Schatull, de Gesches eer hinhooln dee. "Selma", krisch se mit schrill Ton, "de Frensen hett de Leepel afgeevn".


*


So harr Wolle denn, ohn dat veele dorüm wohr warrn, de Tögel as Jung al in'e Hann kreegen un lot se nich mehr los. Gesche weer mit sick un'e Welt tofreeden, wenn se de leeve lange Dach 'eer' Huus un Goorn för em un eer eegen Kinners in Schuß hooln kunn (blots an dat tweie Finster lot he eer nienich ran!); un Meta weer schietenbang vör Wolles Wiesen, wann se düss vermaledeite Leepel, de bie eer in'e Döönz blots opp sien niege Bestimm tööv, afgeevn, un wokeen em as next kreegen schall...

30. Dezember 2010